De voorbeschouwing op ieder Go Ahead Eagles duel heet ‘Adelaarsoog’. Dit seizoen wisselen vier correspondenten elkaar af met hun voorbeschouwing op de volgende Kowetwedstrijd: Jan Willem Spaans, Arend Koldenhof, Carlo Giugie en Gert-Jan van den Berg. Laatstgenoemde kijkt vooruit op het duel van zondagmiddag 12.15 uur.
Bij menig supporter zullen de datums 17 september en 11 februari vet omrand staan in hun agenda’s. Derby time! Na een jaartje van afwezigheid is het weer in volle glorie terug, de IJsselderby. Alhoewel volle glorie? Dat kun je je afvragen. Door alle beperkingen die de beide supportersscharen zijn opgelegd, gaat het er toch heel anders uitzien aanstaande zondag.
Bovendien komt er hiermee een bepaald soort spanning op de toch al zo beladen wedstrijd te liggen, waarbij je jezelf kunt afvragen of dat nou wel zo goed is. Eerder deze week kon u van onze columnist Erdal Ascipinar al lezen wat zijn visie op het geheel is en ik sluit me daar bij aan. Laten we het nu over voetbal hebben.
Na een week van interlandvoetbal mogen we weer. De laatste wedstrijd tegen Heerenveen nog vers in het geheugen. Anders dan de uitslag doet vermoeden (3-2), had ons Kowet eigenlijk geen enkele moeite met de Friezen en had het een wedstrijd voor het doelsaldo moeten wezen, zoals Dick “knakkie” Schneider me meedeelde na afloop. Ik ga daar wel in mee, maar ik denk dat een ieder wel heeft gezien dat we de doelpunten ietwat makkelijk weg hebben gegeven en daar moet en zal zeker nog aan gewerkt worden.
Verder hebben we kunnen genieten van een goed spelend Kowet en was het jammer dat er niet 1 of meerdere goals werden gescoord uit het prima aanvalsspel. Dat zou een prima beloning zijn geweest voor de mannen. Ik wil hier zeker niet de ingestudeerde hoekschop met Kuipers als eindstation omlaag halen, want dat was ook schitterend, maar ik kan me voorstellen dat spelers en staf graag doelpunten vanuit veldspel gescoord zien worden. Coach Hake gaf dit na afloop voor de camera’s ook aan. Feit blijft wel dat de Adelaarshorst wederom een onneembare vesting bleek te zijn.
Nu mogen we dus weer op verplaatsing, hoe dat zo mooi heet bij onze zuiderburen. Hier is veel over te doen. Menig supporter vraagt zich af waarom men thuis wel dat goede spel kan brengen en het net lijkt of er op verplaatsing met de handrem erop wordt gespeeld. Als je puur en alleen naar de cijfers kijkt (scorebord-journalistiek), dan is dat ook zo. In de laatste 9 uitwedstrijden werden slechts 4 schamele puntjes gepakt en de laatste 5 gingen zelfs allemaal verloren. Als je hier naar kijkt, dan belooft dat niet veel goeds als we iets noordelijker aan de IJssel moeten aantreden.
Wat ik me dan weleens afvraag, is waar dat aan kan liggen. Kunnen we als we de Vetkampstraat verlaten ineens niet meer voetballen? Dat is natuurlijk onzin, maar toch lijkt het vaak net of we 10 meter verder achteruit lopen en net iets minder initiatief nemen. Ik ben me er wat verder in gaan verdiepen en ben wat onderzoeken hiernaar gaan bestuderen.
Het blijkt dat telkens enkele dezelfde punten naar voren komen. Als eerste is er de steun van het publiek. Dat weten we als geen ander. Een kolkende Horst doet onze spelers soms naar grote hoogte stijgen, waarbij je je soms verbaast wat ze dan allemaal wel niet in hun mars hebben. Dit moeten we niet onderschatten, want in die vervelende tijd dat we niet naar de wedstrijden mochten wisten de uitspelende ploegen vaker te winnen dan de thuisspelende ploegen.
Ook de factoren reistijd en conditie van het veld kunnen een rol spelen. Deze 2 kunnen voor komend weekend van tafel. Ik kan me niet voorstellen dat je van een busritje van nog geen half uur vermoeid raakt en ook in het zgn. “wokstadion” is het vermaledijde kunstgras in de ban gedaan. Dit alles gezegd hebbende geeft aan dat het dus ook iets mentaals is bij de spelers.
Het blijkt uit onderzoek dat de thuisspelende teams hun eigen terrein willen verdedigen tegen indringers en dat willen tonen aan hun publiek. De testosteronwaarde blijkt naar boven te schieten bij de spelers als ze hun eigen grasmat betreden, wat dan weer de prestaties bevorderd. Dit kan natuurlijk ook weer tegen je gaan werken als hetzelfde publiek niet tevreden is en je onzeker wordt.
Al deze onderzoeken zullen vast ergens wel een kern van waarheid hebben, vast staat dat de wedstrijden tussen het warme en mooie rood-geel en het koude en kille blauw-wit altijd iets aparts zijn en zeker ook langs de zijlijn de testosteronwaardes doet stijgen.
Wat rest is dat ik hoop dat Kowet al het bovenstaande geschrevene kan tegenspreken na afloop van de wedstrijd en dat men met een klinkende zege van het veld kan lopen om het volle rood-gele uitvak te bedanken voor hun (mentale) steun. Kowet kan hierbij hoop putten uit het feit dat men de laatste 2 edities van deze IJsselderby zowel uit als thuis met 1-0 wist te winnen………Ik zeg in ieder geval hup Kowet!
Rood-gele groet, G-J
