‘Kees is niet zo van de media-optredens, maar vragen kan altijd.’
Appje van Wouter Rutgers, toen nog persvoorlichter van Go Ahead Eagles, eind september 2021. Op dat moment zijn er twee Kezen met een belangrijke rol binnen de club. De één is hoofdtrainer en staat daardoor voortdurend in de belangstelling. De ander heeft dertig procent van de aandelen in de club, maar opereert inderdaad in de luwte. Bij wedstrijden zie je hem, maar Alex Kroes zet de lijnen uit. Dat maakt nieuwsgierig.
Wouters goede woordje doet wonderen. Drie weken later neemt Kees Vierhouten uitgebreid de tijd voor een kennismaking, op kantoor in Putten. Een paar dingen blijven bij. Eerst en vooral: Kees is geen ouwehoer. Geen woorden maar daden, op meer dan één manier toepasselijk. Verbaal noch in zijn presentatie is hij een typische ‘baas’. Op persoonlijk vlak raakt hij een snaar met het verhaal van zijn vroeg overleden vader (‘Zet dat maar niet in je boek.’), op sportief vlak lijkt zijn boodschap tegenstrijdig. Enerzijds verwerpt Kees de kwalificatie van waaghals, zoals veel mensen hem omschrijven. ‘Bij twijfel doe ik iets niet, ik loop geen onnodige risico’s.’ Aan de andere kant is Kees een stuk brutaler dan Kroes, die op termijn denkt de veertiende club van Nederland neer te kunnen zetten. Kees is voortvarender en voorspelt, een paar maanden na de promotie nog maar, dat zijn cluppie dit seizoen achtste wordt.
Profvoetbal is een cynisch makende industrie. Hoeveel mislukkingen zijn er al niet geweest rondom rijke mensen met torenhoge ambities? Kowet, achtste in de Eredivisie? Wat zegt die kerel? Als net gepromoveerde club, met een salarisbudget van zo’n drie miljoen euro? Mijn mond houdt mijn verbazing verborgen, mijn ogen moeten me verraden hebben. Kees ziet het, en Kees meent wat hij zegt. En verdomd. De weken erop staat Go Ahead inderdaad een paar keer achtste. Met groot genoegen wenkt hij me om de stand op zijn mobiel tevoorschijn te toveren. Die middag in Putten lijkt het soms alsof hij er niet helemaal bij is, maar schijn bedriegt. Nog maanden later herhaalt hij passages uit ons gesprek.
Wisten wij toen veel dat Kees nog geen jaar later de baas zou worden door de vertrekkende Alex Kroes uit te kopen. Pittige opvolging: door Kroes’ uitstekende kennis van de spelersmarkt kreeg hij met een kwartje voor elkaar wat de meeste clubs met een euro nog niet lukte. Onder Vierhouten gaat het grotendeels zo verder. Een tikje minder zuinig, maar de jaarrekeningen oogsten nog altijd complimenten: onnodige risico’s zijn nog steeds absent. Bovendien groeien de sportieve resultaten mee met de budgetten. Als hij de club helpt, is het niet met allemaal dure spelers, wel met een gunstige financiering voor de stadionuitbreiding. Veilige investering bij een club die zo in trek is als deze. Rust in de tent, kortom. Over Kees klinkt nooit een wanklank. Een betrokken baas, die onthoudt om te vragen naar het wel en wee van het zieke hondje van zijn medewerker. Zulke dingen. Er ontgaat hem niets. Als ik me beklaag over de 43ste keer Engelbewaarder op één voetbalmiddag, mag u drie keer raden wat het volgende filmpje is dat de grootaandeelhouder me stuurt.
Wat Kees ons heeft bijgebracht, is dat je geen gekke dingen hoeft te doen om hardop te mogen dromen. Sterker nog: het is beter van niet. Zorg dat je een zo stevig mogelijk fundament legt met de voorhanden middelen. Dat vergt veel werk, soms rustig veertien uur per dag voor Kees, zijn maatje Jan Willem van Dop en td Paul Bosvelt. Maar ook dan blijven er nog tien over om te fantaseren van hoger, groter, mooier, meer, beter. Goed, dat van die achtste plaats is nog niet uitgekomen, maar kwalificatie voor Europees voetbal was vorige week nog een heel stuk mooier dan dat. Dromen werd de afgelopen jaren een recht.
Vanaf donderdag is dromen een plicht geworden, op de droevigst denkbare wijze. We zijn allemaal op de wereld om mooie dingen te bereiken door hard te werken en groot te dromen, maar het verschrikkelijke nieuws van Kees’ overlijden bewijst nog maar eens dat we niks te zeggen hebben over hoeveel tijd ons daarvoor gegeven is. Kan het onrecht groter? De rood-gele tuin staat op alle fronten volop in bloei, maar de verantwoordelijke hovenier kan niet meer meegenieten van al het moois dat er door zijn toewijding, kunde en ambitie is gegroeid. En ook niet meer van zijn prachtige gezin. Van zijn vrouw Mirjam en zijn vier jonge kinderen Harm, Vin, Evi en Louise.
Ongetwijfeld zal blijken dat Kees het zo heeft geregeld dat de club goed achterblijft, maar dat is totaal niet relevant. Niet in deze dagen van schok, verbijstering en verdriet. Verdriet over een vader die een moeder en vier kinderen achterlaat, over een moeder die haar zoon verliest. De toekomst moet even wachten. Eerst tijd om afscheid te nemen van een rood-gele bekeerling die Go Ahead Eagles de les bijbracht dat je mag, nee, dat je móét dromen, zolang je je werk maar naar behoren doet.
Kees, rust zacht.
Geschreven door Jan Willem Spaans voor Deventervoetbal.nl
