Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar, Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
In een week waarin Elvis Manu ineens weer de building betrad van het Nederlandse voetbal, pakte ik ook maar eens de hoofdrol. Het werd tijd, er was een kans, de VAR mocht niet meedoen, dus huppakee, haar goed in de coupe, baardje heel best getrimd en daar ging ik op weg naar de bekerkraker ADO-Kowet.
Ik had de autosleutel al in de hand, toen ik een lumineus idee kreeg. De bakfiets, daarmee zou ik het verschil maken. Ze moesten er thuis om lachen, maar ik zou deze dag aangrijpen om te shinen, de wereld mocht best eens weten wat een geweldig leuke vent die Edwin van de Graaf was. Politieman én scheidsrechter, zeg ik dan altijd maar, geboren onder de rook van Den Haag, dus ver fietsen was het niet. Daar ging ik, dat werd een ontzettend geestig filmpje, de bakfietsende arbiter, op weg naar zijn thuiswedstrijd.
Elvis Manu, die zat nog wel even in mijn hoofd zeg. In een heel belangrijke pot voor Kowet had ik die in de twaalfde minuut ferm de rode kaart getoond toen hij overduidelijk hands maakte en zo een goal van Heracles voorkwam. De beelden moeten gemanipuleerd zijn, want toen kreeg Elvis de bal ineens op de borst, ik heb nog excuses gemompeld aan Robert Maaskant, die toen trainer was van Kowet. Lullig dat die Maaskant dat meteen in de media gooide, daar heb ik last van gehad. Ik ben ook maar een mens en dat Kowet ging degraderen dat jaar, wat kon ik daar nou aan doen. Ik herinner me dat de supporters bliksemsnel een spandoek hadden geschilderd met de tekst ‘Waarom rood?’ Ja, dat was een goede vraag. Nu, zoveel jaren later, was Elvis ineens terug en zat ie in mijn kop, maar daar fietste ik, kijk me gaan, daar was het stadion al, het was echt een eindje van niks geweest.
Dickie sloeg me op de schouders. Mooie man. Held. Icoon. Dickie ging vandaag 8-1-1 spelen en zijn jongens mochten tackelen, de beuk erin gooien, alles doen om de nul te houden. Dan had-ie aan mij een goeie. In de lijn van mijn andere held, Basje Nijhuis, zou ik het grote wegwuiven tot kunst gaan verheffen. Heerlijk zeg, dat die var vandaag er niet was. Mannelijk voetbal, niet zaniken, het is een contactsport. Dat die gasten van Kowet voorin bijna bij elke bal werden uitgekleed en in een judohouding werden verfrommeld, ja hallo, dan moesten ze zich maar vermannen.
Die van Kowet waren wel heel veel beter dan die van ADO, maar Dickie had het knap dichtgemetseld. Fijn ook dit spelbeeld, veel te hollen had ik niet en die kilometers op de bakfiets voelde ik toch wel een beetje. Penalty? Lachend wuiven. Opstaan, verder gaan, mij neem je niet in de maling, meneer Markelo.
Daar ging vlak voor mijn neus die Zweedse spits de lucht in. Heerlijk, weer zo’n mannelijk duel, die Hagenezen kleunden er fijn in. Greep die spits nu echt naar zijn hoofd, lekker laten gaan, verder voetballen. Waarom waren ze nou zo boos bij Go Ahead, het was toch hun eigen schuld dat ze de kansen niet benutten en nogal onkundig waren in het zestienmetergebied. Lag die spits er nou nog? Hm, wel een beetje bloed. O, veel bloed zelfs. Misschien toch wat onderschat. Nu ja, kan gebeuren. Geen VAR die me roept.
Die tweede helft was hilarisch. Zo slecht als ADO speelde, ik had nog meegekund, ik zweer het je. En dat Kowet schoot zichzelf de hele tijd in de voet, wat een geklungel bij het afronden en waarom gooiden ze steeds alles door het midden. Daar ging die Sow weer, ach, ach, ach, die ging ook weer liggen om een strafschop te versieren. Shirtje trekken? Welnee, joh, ik stond er toch vlakbij, ik zou dat toch wel gezien hebben. Wuiven. Lachen. En weer verder. Waarom kreeg ik een knipoog van Dickie? Ik zwaaide maar even terug.
Gelukkig, 1-0, geen verlengen, het is toch een beetje eng als je heel laat terug moet fietsen. Weet je wat, ik wijs heel veel op mijn horloge en trek dan vier seconden extra bij. Is dat een goede grap of niet? Edwin van de Graaf gaat het gewoon doen. Die van Go Ahead kunnen nog dagen doorspelen zonder doortastend die bal erin te jassen, dus wat let me? Ferm blaas ik af. Wat een pot. Hoe goed was ik? Heel goed zei Dickie en of ie mee mocht, in de bakfiets naar huis. Dat was een gouden idee. Doodzonde dat de batterijen van mijn telefoon op waren. Wat een heerlijk filmpje was dat geweest.
