Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
De les kan altijd leiden tot iets moois
Maandagavond, op De Toekomst, leek de tijd stil te hebben gestaan. Daar stonden we weer, hetzelfde groepje mannen als twee jaar geleden, toen het ook regende en we ons verzamelden op het balkonnetje achter het doel. Erik ten Hag was er, Marc Overmars, Michael Reiziger, Dick Schoenaker, Sjaak Swart, Adrie Steenbergen, Edwin Mulder, Hans de Vroome. Twee jaar geleden stonden wij van Kowet er een beetje verbaasd bij. Onder Jan van Staa speelden we al weken het meest verschrikkelijke voetbal, maar ineens hadden we met 2-0 van Jong Ajax gewonnen en was Rick Ketting nog dolblij richting de paar meegereisde supporters gerend na zijn rake kopbal. Nu werden we –na een imposante recordreeks zonder nederlagen- afgedroogd door een stel tieners en restte ons medelijden, behalve dan van Sjakie Swart, die vond dat elke overtreding van Kowet eigenlijk een gele kaart had moeten zijn.
Die tieners van afgelopen maandag bleken bizar goed. De bal ging in een genadeloos tempo rond, Mitchell van der Gaag, hun coach, had van tevoren opdracht gegeven over de linkerkant met veel diepgang en snelheid de rechterkant van Go Ahead dronken te spelen en zo geschiedde. Wij van roodgeel zijn over het algemeen vrij onbuigzaam en kunnen tegen iedere tegenstander op, maar zo snel van begrip zijn we ook weer niet en als zeventienjarige Ajacieden het zo massaal op een rennen zetten, moeten de meesten van ons passen, ook omdat enkele spelers simpelweg veel te laat door hebben wat er gebeurt. Op social media bromden supporters dat “ze harder hadden moeten werken”, maar dat was het probleem niet. Als je trager bent in je hoofd, ben je ook trager in je handelen en dat ziet er vaak nogal lullig uit, zeker op televisie. Wie live bij de wedstrijd was, zag hoe velen zich heus het snot voor ogen liepen.
Op zulke avonden besef je ten diepste dat talent een geschenk is. Je zult er maar mee geboren zijn. Velen doen er niets mee, maar bij Ajax en zeker ook clubs als AZ en Feyenoord heerst een klimaat waarin het fijn groeien is, als voetballer en als mens. Dat het gat met de rest van voetballend Nederland intussen heel groot wordt, is even zorgelijk als uitdagend.
Voor de jongens van Go Ahead zal de 5-1 oorwassing (het had gerust ook 8-2 kunnen worden) vreemd hebben aangevoeld. Trainer Jack de Gier mompelde iets van ‘snel vergeten’, begrijpelijk, want wat moet je ermee als je ineens tegen zoveel bruut talent staat, maar het zou mij niet verbazen als Jack zelf er inmiddels ook achter is dat je zo’n les helemaal niet moet vergeten. De essentie van deze nederlaag is dat het heel helder laat zien dat als je geen supertalent bent –en laten we eerlijk zijn, als je bij Go Ahead speelt, ben je dat meestal niet- je genadeloos hard moet werken voor prijzen, succes en groei. Het is dan indrukwekkend en prachtig als je zo lang niet verliest, maar een wake up call kan nooit kwaad. Om straks echt mee te doen voor promotie en op langere termijn te kunnen overleven in de eredivisie is een structurele honger naar vooruitgang nodig. Zaken als focus, pijn kunnen lijden, opstaan na een knal voor je kop en toch steeds sterker worden in je hersenen gaan dan een grote rol spelen.
Het is misschien een troost na zo’n nederlaag te beseffen dat van al die wonderteams uit de Ajax-jeugd het overgrote deel in de vergetelheid verdwijnt. Niet altijd bereiken de grootste talenten de top, op wilskracht en veerkracht komen soms minder begiftigde spelers een stuk hoger uit. Hun weg begint niet met de snelheid van een komeet, maar gaat via de bumpy road. En dan is het best leuk nog eens te kijken naar de namen van de spelers die tien jaar geleden de halve finale van de beker haalden, door zeges op onder meer Heracles en NAC. Pasveer, Kieftenbeld, Arkivuo, Reimerink, Colak, Suk, ze hebben allemaal een heel aardige carrière gehad.
Benieuwd wie de jongens van het huidige team zijn voor wie dat traject nog lonkt. Benieuwd ook wie de 5-1 tegen Jong Ajax als les en vooral ook motivatie hebben genomen en de nederlaag daadwerkelijk snel laten vergeten. Het zou mij niet verbazen als Mael Corboz en Elmo Lieftink daar twee van zijn. Ook zij werden bij vlagen weggespeeld, maar vielen nooit om en groeiden tegen de klippen op in de wedstrijd. Dat zijn de echten. Geen supertalenten die twee, niet de dynamiek noch de snelheid van de Europese top, maar wel geboren kapiteins. Op een schip dat nu op hoge golven moet zien hoe het de beslissende slagen kan winnen kun je ze er maar beter bij hebben.
