Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Vandaag opnieuw de beurt aan Robert Heukels!
Hoe we ook spelen tegen NAC, het jaar 2024 gaat voor mij in als het meest emotionele roodgele jaar ooit. Natuurlijk, dat heeft veel te maken met het plotse wegvallen van Kees, vriend van ons allen, vriend van de club, vriend van het leven. Het liedje van Frans Halsema, later subliem vertolkt door Acda & De Munnik, blijft maar in mijn kop zitten. Door de eerste woorden, met oprechte pijn gezongen. “Verdomme, Kees…” Het is wat we allemaal voelen. Was ie er nog maar bij, wat zou hij genoten hebben. Van Simonis, van Breum, van Llansana, van de Ollies en ach, van al die anderen.
Tegenover de pijn van het gemis staat de ultieme, warme trots die ik voel als ik denk aan het werk van Bosvelt en Dop, de twee mannen die Kowet in alles ademen. Ze zijn enigszins ongepolijst en rauw, zoals afgelopen weekend weer eens bleek, maar als je niet wrijft en schuurt gaat niks glanzen. En de club kan het gebruiken, omdat spelers en staf door een ringetje zijn te halen, zo netjes en keurig. Mijn Kowet heeft het gezicht van Evert Linthorst, een jongen met een growth mindset, een gast die elke week beter wordt en elke week belangrijker, in al zijn bescheiden zijn. Iedere afvallende bal pikt hij op, ieder gat dat dreigt te ontstaan op het middenveld vult hij en natuurlijk is het geen toeval dat zijn kompanen Philippe Rommens en nu Enric Llansana zich zo sensationeel kunnen ontwikkelen. Met een vriend als Linthorst naast je is het heerlijk excelleren.
Ook in de staf, de beste staf die we ooit hebben gehad, zit zo’n stille kracht. Het gaat zelden over hem, hij staat nooit vooraan op de foto’s, maar Dennis van der Ree is een grootheid als assistent. Toen hij naar Deventer kwam, had hij het knap zwaar gehad bij Groningen, maar zijn werk en kunde staan niet ter discussie. Hij profileert zich als een man zonder ego en liet René Hake en laat nu Paul Simonis in hun kracht shinen. Ik houd van dit soort stille krachten.
Maar toch moet ik 2024 eindigen met mijn ongeloof. We hebben dit jaar gekeken naar spelers die ik decennia lang niet heb gezien, zo goed. Willumsson was groots, Tengstedt is ongekend, maar ik ben vooral benieuwd waar Jakob Breum eindigt. Ik denk aan EK’s en WK’s, ik denk aan absolute top, want Breum knokt, werkt, verbetert zich vanuit een ongelooflijke intrinsieke motivatie. Nog anderhalf jaar genieten, dat gun ik ons, daarna moeten we hem laten vliegen. Trots gaan we hem volgen en trots gaan we denken aan alle kilometers die hij bij ons wegrende, al tikkend, al dansend, al fladderend.
Is hij dan mijn man van het jaar? Nee. Dat kan er maar een zijn. Hij is misschien niet de beste van allemaal, maar wel de belangrijkste. Hij is de man die de stijgende lijn als geen ander bewaakt in al zijn nuchtere, heerlijk normale zijn en zijn ongekende zucht naar groei. Hij is ons uithangbord, hij is de man die de kist van Kees mede droeg, hij is de beste aanvoerder nadat we de vorige beste aanvoerder kwijt waren geraakt. Mats Deijl. Laat hem bijtekenen. Nog tien jaar. Kan dat? Want zolang Mats bij ons is, is alles goed.
