Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
Sterk zijn in het brein
“De geest is sterker dan het lichaam.” Louis van Gaal heeft dat geloof inmiddels aangepast, hij vindt –voortschrijdend inzicht- dat het brein het sterkste onderdeel van het lichaam moet zijn. In de hersenen wordt gestuurd, gedacht, nestelen zich ambities en wilskracht. Het Go Ahead Eagles van Kees van Wonderen, Alex Kroes, Jan-Willem van Dop en Paul Bosvelt is gedurende het seizoen een club geworden waarin het brein buitengewoon sterk is ontwikkeld. In het hoofd is het fris en helder, er is focus, een visie, een plan, het is krachtig. Op het veld spiegelde dat zich volop. Een team, niet overlopend van talent, groeide vanuit focus en wilskracht naar de top van de KKD. Het raakte niet in de war van de coronacrisis, pakte volop punten in een periode waarin het zelf werd getroffen door de pandemie, de ploeg overwinterde verder fris en fit, wie kon ons nog stoppen.
En dan gebeurt iets wat alle focus verpulvert. Het leven zelf. Gisteravond was al voor de wedstrijd tegen Volendam meer dan zichtbaar dat verdriet en zwaarte Go Ahead had overmeesterd. Natuurlijk, de mannen deden in de tweede helft meer dan hun best te geloven in de woorden van hun trainer in de rust. Maar voetballers zijn mensen en soms moeten we ze louter daarop beoordelen. Ik huilde in stilte met ze mee. Ik had met ze te doen. En concludeerde: het zijn goede gasten, met gevoel en een warm hart.
Ik dacht terug aan de tijd waarin Van Gaal met Ajax onoverwinnelijk was. Zijn vrouw overleed op 39-jarige leeftijd. De broer van Finidi George werd vermoord in Nigeria. Patrick Kluivert was betrokken bij een dodelijk auto-ongeluk en bij meerdere andere spelers gebeurden tragedies, die soms niet eens in de media kwamen. Andere tijden. Soms speelde een jongen niet en dan vroeg iedereen zich af waarom dat was. Maar weinigen wisten dan welk persoonlijk leed daar achter stak. In stilte maakten de spelers wel een afspraak: we gaan kampioen worden, voor Fernanda, de vrouw van Louis. Ze herpakten zich en ze deden het. Spelers als Ronald de Boer kunnen er nog steeds om huilen, een mix van verdriet en trots.
De tijden zijn veranderd. We huilen niet meer samen in stilte, we zijn gehecht geraakt aan collectieve rouw. Na de dood van Jax, het zoontje van Jenn en onze doelman Mitchel Michaelis, kon het niet anders of het You’ll never walk alone klonk door die akelig lege Adelaarshorst, er waren die shirts, er waren gedachten, gevoelens, tranen, hoe kon Jeroen Veldmate in vredesnaam leiding geven aan zijn defensie, hoe kon Kees van Wonderen helder coachen, hoe moest de bal vlot van voet naar voet gaan als het brein zo moet vechten met emoties en verdriet? Het nieuws amper verwerkt en the show must go on. Was dat zo? Moest dat echt? Als een externe factor als een bevroren veld voor een afgelasting zorgt omdat het gevaarlijk is voor de gezondheid van de spelers, waarom is een externe factor als zo’n groot verdriet dat niet? Ik merk dat ik geen antwoord heb op die vraag. Ik weet wel wat ik zag in de eerste helft: een lijdend elftal.
Nu heeft Go Ahead amper drie dagen om de rust in het brein enigszins terug te vinden en de focus weer te omarmen, want Eindhoven-uit wacht alweer, the show must go on. Een verloren wedstrijd is maar een verloren wedstrijd, maar een verloren proces is andere koek. Dat zorgt voor een fikse uitdaging. Het zal de kunst zijn nog meer een eenheid te worden, met een extra reden van bestaan en groei: een eerbetoon aan Jax, Jenn en Mitchel. Het brein van Go Ahead wordt zwaar op de proef gesteld in een tijd waarin alles al zwaar en vermoeiend lijkt. En toch zal juist de kracht ervan de ploeg er weer bovenop helpen. We hebben goede jongens, goede mannen, deze club gaat ook dit samen redden. Zij aan zij, schouder aan schouder.
