Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
Jay en Luuk
Als romanticus koester ik de verstilde momenten in het voetbal. De foto waarop Faas Wilkes scoort tegen België tijdens de zogenoemde Feijemoord in De Kuip: zo ontzettend mooi. Faas staat fier overeind en schiet de bal, om hem heen zes (!) kansloze Belgen die alle kanten opvliegen, de een op zijn billen, de ander op zijn buik, de paniek spat tastbaar van hun gezichten. Onvergetelijk ook: de beelden van net na de goal van Marco van Basten in de finale van het EK 1988. Gerald Vanenburg die nog even omkijkt en met zijn hand wappert, het teken van: o la la, dit is hogere kunst mannen. Zo kwam afgelopen vrijdag bij mij het beeld binnen van Jay Idzes en Luuk Brouwers na de knappe doelpunten van Jeroen Veldmate en Bradley van Hoeven. Dit was juichen zoals het bedoeld is. Niks geen vingertjes naar de lippen of naar de tribune, geen gebaartjes, gekke dansjes of ander ingestudeerd materiaal. Gewoon grenzeloze vreugde van twee oer-mannen.
Je zag aan hun gezichten: dit was de beloning, dit was waar ze zich helemaal leeg voor knokten. En nee, ze hadden niet zo’n goed elftal als hun tegenstander Cambuur, maar ja, ze waren er wel vol voor gegaan. Een stunt, waarom niet? Het plan van de trainer was helder, de tactiek deugde, de jonge keeper sprong de hele wedstrijd vol bravoure een metertje hoger dan de rest en het duo Jeroen Veldmate/Sam Beukema was wederom een onneembare vesting. Nu was het aan hen, twee Brabanders, de een pas 20, de ander net 22, om het echte werk te doen.
Lang geleden dat ik twee nieuwe Eagles zo snel in mijn hart heb gesloten. Ik vond Jay Idzes en Luuk Brouwers die ontroerende avond in Leeuwarden meesterlijk. Ik zal dat verklaren. Go Ahead speelde met een hoop scepsis in de rugzak tegen de beste ploeg van de Keuken Kampioen Divisie. Een gelouterd team met een gelouterde, slimme en sympathieke trainer, een team ook vol vertrouwen. In alles veel verder dan Go Ahead. De patronen zijn er ingesleten, de automatismen zijn er vertrouwd, het budget is er hoog, ze hebben er zelfs Maarten Pouwels op de bank.
Wij moeten nog veel uitzoeken. In balbezit gaat het allemaal nog net wat trager, de omschakeling is net wat minder spectaculair, allemaal logisch. Desondanks vochten de Adelaars als leeuwen, wierpen zich overal voor en straalden uit: over ons lijk dat we hier ten onder gaan. Alleen als we de bal hadden, waren we hem nogal snel weer kwijt. Voor de twee controleurs op het middenveld is het dan bijna niet te doen, maar als Mark van Bommel en Nigel de Jong tijdens het WK van 2010 wisten Idzes en Brouwers van geen wijken. Steeds weer verstoorden ze de opbouw van Cambuur, steeds weer ondersteunden ze de dappere, maar bijna instortende backs en als zelfs Veldmate en Beukema uit positie waren, hup, daar waren Idzes en Brouwers weer, voor al uw herstelwerkzaamheden.
Robert Mühren kreeg geen bal, want ook die lijnen hadden onze helden keurig afgesneden. De diepte van de bewierookte Cambuur-middenvelders? Niets van gezien, want daar liepen ze zich al weer stuk op Jay en Luuk. Bij beide goals was er ook een opvallende rol voor de twee. Bij de 0-1 fungeerde Idzes als bliksemafleider, bij de 0-2 maakte Brouwers een verticale loopactie waardoor Bradley van Hoeven ineens de ruimte kreeg uit te halen. Daaraan herken je het echte teamhart. Al die loopjes zonder dat je de bal hebt of krijgt. Iedereen die voetbalt, weet hoe zwaar dat is en hoe ondankbaar, want uiteindelijk krijgen de blikvangers door hun goals, assists of reddingen de spotlights.
Alle lof voor Jay Gorter, Jeroen Veldmate en Sam Beukema was meer dan terecht. De lof voor Kees van Wonderen: ik deed er zelf hard aan mee. Maar de mannen die echt een 9 scoorden tegen Cambuur waren Idzes en Brouwers. Die nu een volgende uitdaging krijgen: meer brengen in balbezit tegen minder sterke tegenstanders.
Want ja, natuurlijk. Ik zie heus dat ze er nog lang niet zijn, dat het allemaal nog veel beter kan en beter moet, maar iets in mij zegt dat deze jonkies zo’n groot hart hebben dat ze ook daarin grote stappen zullen zetten. In Idzes en Brouwers zit het DNA van Paul Bosvelt en Kees van Wonderen. Laatbloeiers die met keihard werken jaar na jaar groeiden. Daarom lieve mensen zeg ik als romanticus maar ook als kenner van de materie: Jay en Luuk, geniet nog maar even van ze. Over een paar jaar zullen we er trots op zijn als ze bikkelen en schitteren in de Kuip. Mark my words.
