Een aantal (on)bekende Deventenaren met rood gele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is het weer de beurt aan Robert Heukels!
Sam en Dylan
Met enige weemoed zapte ik maandagavond naar Ziggo Sport. In de ochtend dronken we nog cappuccino aan een wit strand bij een azuurblauwe zee op Sardinië en na een dagje reizen was er van de stilte en het paradijselijke niets meer over. Nederland heette ons welkom met massa’s toeristen en studenten op straat, we werden onder de voet gelopen en de herrie in druistig Amsterdam schudde ons wakker. Zo gek was het dus niet dat ik doodmoe het verstand op nul zette en Bologna-AC Milan ging kijken.
Er was bovendien een verdomd goede reden om daar met enige trots voor te gaan liggen. In het hart van de defensie speelde Sam Beukema tegen grootheden als Oliver Giroud en Rafael Leao. Dat was even andere koek dan die van Deventer. In een vloek en een zucht stond het 2-0 voor de razendsnel combinerende rossoneri, die overigens in het wit speelden, omdat Bologna ook in het rossoneri acteert. Emile Schelvis vreesde de toorn van de Italiaanse pers al, want die kijkt enkel naar de acties die een wedstrijd beslissen. Daar zou Beukema op afgerekend worden en eerlijk gezegd zag het er inderdaad even naar uit dat deze ontmaagding in de Serie A voor onze Sam een pijnlijke zou worden.
Een dag later struin ik op social media de reacties af en blijkt alles wat Bologna lief heeft buitengewoon mild op onze Sam te reageren. De meeste supporters vonden hem een van de twee beste spelers van de thuisploeg. Daar was ik het grondig mee eens. Na de snelle 0-2, wat ook de eindstand zou worden, speelde de Deventer trots een dijk van een wedstrijd. Goed in het duel, altijd aanspeelbaar, een paar uitstekende passes en een groeiend zelfvertrouwen lieten andermaal zien wat een snelle voetbal-leerling hij is.
In de verzengende hitte (de arbiter had een zweetband van een kleine meter om de pols en er werd om de haverklap een drinkpauze ingelast) was de grote Beukema een baken voor het moeizaam spelende Bologna en ik dacht al snel: die redt het. Het gaat Sam Beukema gewoon weer lukken een paar treden op de ladder te stijgen. Het is fenomenaal wat hij presteert. Altijd is er twijfel (is ie wel goed, snel en slim genoeg), altijd komt hij bovendrijven, de schitterende veerkracht is zijn beste vriend.
Sam Beukema zat niet zo heel lang geleden nog vlak voor me bij wedstrijden van Go Ahead. Hij als niets verdienende wisselspeler, ik als niets presterend RvC-lid. Bijna was ik dat al weer vergeten, want ik vergeet de tijd onder het trio Bekking, Vlemmings en Koorman erg graag, maar Dylan Nieuwenhuijs wees me er laatst nog op. Dylan zat ook op die bank, als ie er al zat, want eigenlijk was dit grote talent altijd geblesseerd.
Dylan en Sam zaten in hetzelfde schuitje, jonge roodgele gasten, snakkend naar het podium, wachtend op hun kans. Nieuwenhuijs zou nooit de top kunnen halen, het lijf sputterde te veel tegen. Tot voor kort was hij een van mijn zeer getalenteerde collega’s bij AVV Swift, nu maakt hij als jeugdtrainer de stap naar Ajax. Wie weet wordt hij een groot trainer, het zou hem toekomen, want waar Sam zijn tweede, derde, vierde en vijfde kans kon pakken en alsnog een heel grote mijnheer op de voetbalvelden werd, moest Dylan afhaken.
Mij ontroert dat. Twee jonge Eagles, ooit op eenzelfde startpunt, de een vliegt nu door de Serie A en de ander droomt van een carrière als trainer. ‘Doe Sam de groeten als je hem spreekt’ zei Dylan laatst. Bij deze, want Sam leest alle columns, voetbaldier en eeuwige Eagle als hij is. Ook nu hij een grande giocatore aan het worden is, een voorbeeld voor alle jeugdige Go Ahead-talenten die nu nog moeten knokken voor een basisplaats in de Adelaarshorst, een eerste droom op weg naar je-weet-maar-nooit-waar.
