Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Robert Heukels trapt, na een korte winterstop, 2025 af!
We leven in een tijd waarin we in de hoge middenmoot van de eredivisie spelen, het was sinds eind jaren zeventig van de vorige eeuw niet meer voorgekomen. De spelers van toen kennen we nog allemaal. Van Kooten, Schneider, Oude Wesselink, onvergetelijke grootheden. Smaakmakers als Kristiansen, Woudsma en Van Zoghel, clubiconen voor altijd. Voetballen is geschiedenis schrijven.
In de tussentijd was er heus wat wel wat te juichen. Alfons Arts in Den Haag, de ontmanteling van Volendam door Erik ten Hag, het brilletje in het doosje van Hans de Koning, het nachtelijke juichen van Koning Kees en zijn neefjes op Woudestein. Stuk voor stuk onvergetelijke beelden.
Zagen we sinds het jaar 2000 nooit schitterende spelers in het roodgeel? Tuurlijk wel. Deniz Turuc, Sinan Bitiqi, Daniel Crowley, Pedro Chirivella. Maar ik neem mezelf graag mee terug in de tijd, terug naar de winter van 2017/2018. Kort geleden, net wat u zegt. Ik zie mezelf in de stadionnetjes van Telstar en FC Den Bosch. En we keken naar niks. Althans, we zagen een schitterende jonge blonde speler in Velsen-Zuid die Jerdy Schouten heette en die ons wankele middenveld compleet aan gort speelde.
We zagen een heel jonge Mats Deijl en een piepjonge Luuk Brouwers. Ze raasden in naam van Den Bosch alles van roodgeel naar de Filistijnen. We keken naar Jiskefet, naar een macabere zielloosheid, ik vergeet nooit meer het beeld van een luid lachende Vlemmings, Koorman en Bekking in de troosteloze Vliert na de 3-0 schrobbering. Wat viel er te lachen, ik had geen idee. Ik had me nog nooit zo troosteloos gevoeld, we stonden bijna onderaan in de Jupiler League en we speelden een godvergeten systeem waar niemand iets van begreep.
Waar trainers van tegenstanders vol vuur coachten en juichten zaten die van ons op een I-Pad te turen naar wat er nou allemaal weer niet deugde. Kwam dit ooit nog goed? In de verte zag ik het verdriet van Sam Beukema, een jochie nog, de enige die er ogenschijnlijk echt mee zat dat zijn kluppie naar de kloten ging.
Als ik echt intens wil genieten van de huidige jaren denk ik graag terug aan die ijskoude winter. Omdat het alles in perspectief zet en de huidige weelde nog meer laat gloeien. En het is alles relativerend. We maken tijden mee die niet normaal zijn. De losers die we in 2017 waren, toen we een selectie hadden met vondsten als La’Vere Corbin Ong, Brem Soumaoro, Sander Thomas, Tim Hölsscher en Shadragh Eghan, zijn getransformeerd tot winnaars in een team vol evenwichtige, topfitte klasbakken die nu al jarenlang de Adelaarshorst in vuur en vlam zetten.
Nederland praat over ons en niet langer met het toontje van ‘ach, wat een leuk stadionnetje is het toch en wat een mooie Engelse sfeer’, maar vanuit bewondering en respect. Go Ahead is het voorbeeld hoe het moet. Financieel, beleidsmatig, sportief, de inrichting van de staf, de scouting, de prestaties, de spelers, alles staat op een 8+.
In deze wereld zijn de mensen snel gewend en verwend. In Deventer is dat anders. We weten waar we vandaan komen, we weten dat het 2017 is geweest, we weten dat ons huidige geluk niet uit de lucht is komen vallen. We hoeven maar even terug te gaan in de tijd en te denken aan de barre avonden in Velsen-Zuid en Den Bosch. Dan weten we het weer. Hoe bijzonder het is dat we talloze helden in het roodgeel mogen bewonderen en dat het linkerrijtje ons nieuwe thuis is geworden. Van de eredivisie.
Nooit vergeten: dit is niet normaal, dit is iets om keihard voor te blijven vechten, dit is iets dat onze roodgele hart vervult met zeldzame trots.
