Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar, Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
Laten we niet gek doen en te lang chagrijnig doen dat we Europa niet in mogen. Veertig punten. Dat is nogal wat. Go Ahead Eagles heeft er een geweldig seizoen uitgeperst na een bizar lastige start. Het beste Kowet sinds dertig jaar, daar mag een fluwelen roodgele strik omheen. Door alle euforie en hosanna heen denk ik de laatste tijd vaak met enige weemoed en compassie aan Evert Linthorst. De man die tegen RKC Waalwijk het verschil maakte door in zijn eentje een compleet middenveld op te eten.
Even drukte hij weer zijn neus tegen het venster, even liet hij zien hoe goed het grootste VVV-talent van het laatste decennium kan zijn. Linthorst leek dit seizoen door te breken als vaste kompaan van vormgever Philippe Rommens, maar steeds weer was hij lange tijd uit de roulatie. Blessures en ziektes pesten Linthorst en dan is het voetballeven ook in zonnige tijden wel eens een lijdensweg.
Linthorst zit op een cruciaal punt. Te snel had hij voor het grote geld in de zandbak gekozen, te snel was zijn lijn naar boven naar beneden geknakt. Bij Go Ahead lukte het hem maar moeizaam die grote belofte van enkele jaren terug vorm te geven. We dachten: geduld. Eerst maar eens fit worden en als Luuk Brouwers eenmaal naar Utrecht is vertrokken, zal Evert er staan. Maar Linthorst liet in de laatste wedstrijd van het seizoen, die tegen Heerenveen (3-1), zien dat hij er nog lang niet was. Zou het wel weer gaan lukken, kon hij het nog wel?
Ik moest vaak denken aan de heel jonge Linthorst bij VVV. Dat was een opwindende speler, eentje waarvan je voelde: dit is er dus één. Zo’n zeldzame jonge parel, kwestie van geduld en dan zou hij minimaal de subtop bestormen. Maar zijn VVV zakte ver weg en toen in de winter van 2020 Al Ittihad Kalba wenkte, trok hij naar de Verenigde Arabische Emiraten. Hij was twintig, piepjong nog en nee het viel hem daar in die hitte en droogte niet mee, hij zou er geen enkel doelpunt maken en 30 januari 2022 tekende hij zijn bevrijding in de koekstad.
Soms komt een carrière nooit meer op gang, soms wil het hoofd niet meer mee, maar godzijdank, plotseling was hij er. Als basisspeler knapte hij steeds meer vuil werk op, stond ie steeds vaker op de goede plek en was hij van grote waarde. In een team dat nooit meer leek te kunnen verliezen was Linthorst de stille kracht. Een lange reeks gelijke spelen en zeges maakte van Go Ahead een stevige middenmotor en Linthorst was een van de bouwstenen. Maar toen ineens: uit beeld. Het lijf ging even niet lekker. Tekie en Llansana moesten het gaan doen en ik vroeg me vaak af: waar was Linthorst gebleven?
Zijn absentie sloeg Go Ahead uit het lood. Ook omdat Kuipers en Rommens een periode geblesseerd moesten toekijken, maar ergens miste je vooral het cement tussen de stenen. Tekie verdween, Llansana tobde met blessures, Blomme werd nog goed verborgen, maar wie het meest misten was Evert. Het werd nooit heel erg benauwd, maar de wedstrijd tegen RKC voelde toch een beetje als nu of nooit, erop of eronder. In zulke wedstrijden staan de echte toppers op. En daar was ie plots weer. Evert Linthorst. Gewoon weer basis en wat een baas was hij die woensdagavond.
Prompt sloeg het noodlot weer toe. De knie. De zomer moet alles helen, de zon moet zijn werk doen. Volgend seizoen, dat is mijn grote wens, is zijn seizoen. Hij heeft dan de leeftijd, de status, de kracht en zal het laten zien. Lange leve Linthorst, ik gun hem de hoofdrol waar hij sinds zijn entree in Deventer zo hartstochtelijk naar verlangt en die hij inmiddels na al die tegenslag zo enorm verdient.
