Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Jan-Willem van Dop wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Vandaag dus de beurt aan Robert Heukels die zijn laatste column schrijft voor de zomerstop…
Dankbaar en strijdvaardig
De Franse dichter Edmond Haraucourt schreef in 1891 zijn meesterwerk “Rondel de adieu” met de beroemde beginzin: partir, c’est mourir un peu. Een beetje dood ging ik al in de winter van 2021 toen me duidelijk werd dat Kees van Wonderen geen derde seizoen bij Go Ahead zou blijven en langzaam sterf ik heel wat af, nu ook Luuk, Boyd, Ragnar, Paul, Andries, Jacob en al die anderen hun adieu hebben uitgesproken. Niets trof me zo als de zinnen die onze Baskische held, Inigo Cordoba, op instagram zette, woorden vol dankbaarheid, nederigheid en intelligentie. Als ik de Staatsloterij win, is dat het eerste wat ik zou willen doen. Cordoba behouden voor Deventer, voor roodgeel, voor Go Ahead. Helaas…
Partir, c’est mourir un peu. Als nostalgische romanticus daalt er bij mij meer verdriet dan woede in. Ik kan niet zoveel met alle bitterheid die nu loskomt, de oprispingen van ‘clubliefde bestaat niet’ en ‘het zijn allemaal passanten’. Clubliefde bestaat wel en leeft bij ons, supporters, mensen van de stad en de regio. Dat is ook precies wat wij te bieden hebben aan de bonte stoet die jaarlijks langs trekt, de tenten opslaat en ons een fijne tijd probeert te bezorgen. Al twee jaar is het al die artiesten goed gelukt hun bloed, zweet en tranen om te zetten in feest, trots en succes. Het is de kunst ze in dankbaarheid te laten gaan en met trots uit te zwaaien, tegelijk koesteren we de hoop dat de nieuwe helden die in de verte onze kant opkomen weer net zo goed en leuk zijn. En wie weet blijven er wel een paar cultuurbewaarders om ons DNA te waarborgen, wie weet gaat Bas Kuipers wel zijn pensioen halen in de stad van Snelle.
Het realisme overheerst. Voor clubs met ons budget is het opbouwen en uitbouwen van een elftal op langere termijn een illusie als dat budget in de toekomst niet fiks uitgebouwd kan worden. Wie elders twee, drie, soms zelfs vier keer zoveel kan verdienen, trekt –vaak met pijn in het hart- de haringen uit de grond en pakt zijn tent weer in, dan lonkt een nieuw avontuur. De herinneringen blijven en velen daarvan vervagen. Sommigen laten een eeuwige indruk achter. Ten Hag zal altijd Kowet blijven. Bart Vriends hoort in roodgeel. Kees zal altijd koning zijn in Deventer. Cordoba het wonder uit Baskenland dat werkelijk hier gespeeld heeft. In de loop der jaren nog beter dan we nu al zeggen. Maar velen komen en gaan en worden weer vergeten, het is niet anders. Go Ahead is de ultieme springplank, laten we daar trots op zijn.
Tijdens dat beetje sterven en tijdens het genieten van het nieuwe dromen, dat we steeds weer doen, zal Go Ahead nieuwe vormen moeten vinden de lijn van het verleden, ingezet door Hans de Vroome, voortgezet door zijn opvolgers, te bewaken. Rustig en slim bouwen, niet meer uitgeven dan erin komt, de blik op jonge, hongerige helden die nog echt iets willen winnen en houden van een uitdaging. Zo lang de Adelaarshorst blijkt kolken en bewegen, zijn we kansrijk in de wisselwerking tussen zij die er altijd zullen zijn en zij die komen en gaan. Nieuwe dromen komen altijd als vanzelf.
De kunst is nu het nieuwe leven er steeds fermer in te blazen. Dat kan de club niet alleen, dat kunnen zelfs de supporters niet alleen, dat zal meer en meer breed moeten worden gedragen. Ik gun de keihard werkende Jan-Willem van Dop een fikse storm in de zeilen, dat verdient de man, dat verdient de club, dat verdienen de supporters. Dit is de tijd waarin de politiek en het bedrijfsleven meer dan ooit Go Ahead Eagles moeten omarmen, steunen, voortstuwen. De zuivere tocht van failliete boel naar florerend vlaggenschip van Deventer en verre omstreken is indrukwekkend geweest, maar heeft ook bijna twee decennia in beslag genomen. Dat ging vaak stroperig en moeizaam en vergde een zeer lange adem. Maar kijk! Nu staat de club er: als nummer 2 van Overijssel. Slechts FC Twente als regionale concurrent nog boven ons. Zwolle huilt tranen met tuiten, Almelo bibbert en beeft en gaat misschien wel barsten, Doetinchem is wanhopig.
Deventer glanst en glimt dankzij Go Ahead. Geen magneet zo sterk op de bevolking, geen geluk zo groot als aan de Vetkampstraat. Week na week een prachtige reclamespot op NOS, ESPN, waar niet, dan weer zet Snelle de club in de spotlights, onze Eus geldt als een ware ambassadeur en altijd weer: de liefde voor roodgeel die tot ver over de IJssel het land laat glimlachen. Wat een bijzonder uithangbord.
De laatste jaren roken naar het DNA van een man die nu ook al vertrekt, Alex Kroes. Het tijdperk-Kroes heeft zich gekenmerkt door ‘geen stress’, optimisme, intelligentie en een stormachtige ontwikkeling. De beelden van succes en vreugde buitelden over elkaar heen, ondertussen kwamen nieuwe carrières en kansen tot volle bloei. Beukema, Gorter, Brouwers, Kramer, Nauber, Cordoba, Kees en Paul op de bank, hun namen werden gevestigd in de koekstad. De kunst van Kroes was dat hij voelde en wist wie hongerig was, wie echt graag wilde en wie echt iets kon betekenen. In alle geledingen. Met Van Dop, Bosvelt, Van Wonderen vormde hij ‘The Magnificent Four’.
Dat juist Kroes nu gaat, doet pijn. Daarmee sterft ook in mij een stukje. Kroes is een man met een groot sporthart, hij dacht en denkt in het belang van de progressie. Tegelijk ben ik hem vooral dankbaar en gun hem nieuwe uitdagingen, misschien wel een sabbatical, wat hij maar wil.
De kunst van Go Ahead, de stad en alles en iedereen die daadwerkelijk kan helpen is nu door te gaan op de lijn van zijn denken en doen. Dankbaar voor zij die gingen, strijdvaardig met zij die bleven en komen. Er moeten vele schouders onder. Gelukkig dat een man met roodgeel hart, Kees Vierhouten, de handschoen nu oppakt, maar ik gun hem vooral dat politiek en ondernemend Deventer beseft welk goud er in hun handen ligt. Het geluk van zoveel mensen, die zo intens genieten van Go Ahead, dat moet je koesteren, vasthouden, nooit meer uit je handen laten glippen. Vol vertrouwen en met een blik op verdere groei moet je de voorsprong die je plots regionaal hebt verkregen uitbouwen. Dus: vol gaan voor de uitbouw van het stadion, denk mee, durf mee, investeer mee, zet stappen, kom in beweging en groei mee. Gemeente, bedrijfsleven, hatsekidee! Dit is de tijd van Go Ahead, dit is de tijd van Deventer.
Het vertrek van zovelen tegelijk mag dan een hoop stukjes in ons doen sterven, het behouden van de ingezette lijnen zal onophoudelijk nieuw leven geven. Het is een cruciale tijd. Een uitdagende. Maar wat een kans ligt er nu, voor al die nieuwe mannen: een schone club, een gezonde club, een club waar de supporters altijd blijven. Want ‘rester c’est vivre’. Zo is het ook.
