Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar, Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
Mats en Luuk
Negentien was Mats Deijl toen hij zijn neus drukte aan het venster bij FC Den Bosch. In Sittard kwam hij Luuk Brouwers aflossen in de met 4-0 gewonnen wedstrijd tegen Fortuna. Het was 16 december 2016. Twee dagen later speelde Go Ahead Eagles verdienstelijk 1-1 in en tegen Groningen. Desondanks hing er een donkere wolk boven Deventer, de ploeg van Hans de Koning stond allerlaatste in de eredivisie.
Een jaar later, december 2017, stond ik in mijn nette Go Ahead-pak, inclusief knellende stropdas, me als vers aangetreden RvC-lid hopeloos te voelen in Den Bosch. De technisch sterke man van de thuisploeg, Wiljan Vloet, sprak me met veel consumptie nogal luid en langdurig moed in. Bij zijn club was het ook lang niet zo best gegaan, maar moest je nu eens zien. Onder bezielende leiding van nieuwbakken trainer Wil Boessen, een fanatiek baasje, had een enthousiast en dapper Den Bosch ons lamlendige Kowet onder de voet gelopen: 3-0. Goals van Jort van der Sande (twee keer) en Niek Vossebelt hadden de krachtsverhouding maar matig onderstreept.
We waren weggespeeld, overdonderd, op alle vlakken afgetroefd. De daders aan Bossche zijde waren de rechtsback en de mid-midden. Toevalligerwijs Deijl en Brouwers, daar had je ze weer. Deijl, nog maar net 20, was aan één stuk over onze ietwat timide spelende Tim Hölscher gedenderd en de pas negentienjarige Brouwers genoot van een zee aan ruimte, want onze sterspeler Stefano Beltrame deed niet aan meeverdedigen.
Die avond ging ik met een dubbel gevoel naar huis. Het was duidelijk dat ik in een horrorfilm was gestapt. Go Ahead werd in die tijd gerund door Vlemmings en Bekking en het elftal zat vol aardige namen, maar het speelde zielloos, gedachteloos en in een krankzinnig systeem dat uit de laptop van de bollebozen was gefloept. We zaten op dood spoor, maar de woorden van Vloet dreunden na. Woorden van hoop, nieuw elan, het plan dat als je maar mikt op nieuwe talenten en ideeën het tij altijd weer kan keren. Ik dacht aan Deijl en Brouwers, hun geestdrift en plezier, de power die ze die avond hadden getoond. Spelers van de toekomst, zoveel was zeker. Hadden wij die maar…
In de zomer van 2020 juichte mijn hart. Die blonde zeeman met zijn tattoos kwam over van Den Bosch. Opgetogen keek ik naar de nieuwssite van VI. Luuk Brouwers naar Go Ahead, het stond er echt. Een jaar later weer feest: daar kwam Mats Deijl aangemeerd. Beide youngsters die mijn hart veroverden in de winter van 2017 waren al die jaren trouw bij Den Bosch gebleven, zonder veel succes, maar bij flarden op vrijdagavonden zag ik ze bikkelen. Jongens die nooit opgaven, jongens met wilskracht, jongens waarvan het niet vreemd was dat Paul Bosvelt voor ze viel.
De rest is geschiedenis en afgelopen weekend kwam alles samen in één weekend eredivisie. Luuk Brouwers viel in bij de topper FC Utrecht-Feyenoord met een energie die we in Deventer van hem kennen. Met groot gemak maakte hij zich de intensiteit van de strijd eigen en deed het voortreffelijk. De avond ervoor blonk Mats Deijl uit en mocht hij na het tragische uitvallen van aanvoerder Bas Kuipers de band om zijn spierballen strikken en op ESPN de zo fraai gewonnen wedstrijd analyseren.
Met zijn Zuid-Hollandse tongval (Deijl is geen Brabo, maar komt uit Vlaardingen) babbelde hij er bevlogen en intelligent op los. Op het veld waar hij ooit debuteerde, in Sittard, had hij net als toen met Den Bosch glansrijk gewonnen. Hij was niet meer de ontembare jongeling, maar de geslepen routinier van amper 25, hij had de rechterflank totaal gedomineerd, inclusief schijnbewegingen, stoere ingrepen, altijd aanspeelbaar, altijd in beweging.
Mats Deijl loop je in het dagelijkse leven wellicht gemakkelijk voorbij. Met zijn open blik, snorretje en jaren zeventig-kapsel kun je denken: grappig ventje. Maar Deijl is een echte. Een man van stavast. in het spoor van Brouwers is Deijl een extreem belangrijke exponent geworden van de nieuwe tijden die Go Ahead beleeft. No nonsense. Nul kapsones. Altijd leverend. Een man om op te bouwen.
Wiljan Vloet had gelijk op die afschuwelijke avond in Den Bosch. Er is altijd hoop, je kunt altijd kiezen voor het goede. Niet lang na het debacle van toen zette Go Ahead een punt achter het tijdperk Vlemmings & Bekking. Langzaam werd een heldere koers uitgezet, steeds duidelijker werd van welk type trainers en welk soort spelers de club beter werd. De verpersoonlijkingen van die keuze staan zondag tegenover elkaar in de Adelaarshorst. Opnieuw kruizen de wegen van Deijl en Brouwers, mannen naar mijn hart.
Het affiche: nummer 10 tegen nummer 7 van de eredivisie.
