Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Deze week heeft Robert Heukels zijn letters weer op een mooie manier zo achter elkaar gezet dat er weer een heerlijk stukje poëzie ontstaan is!
Houd je van voetbal, als je bij iedere mooie voorzet of goal denkt: weer een miljoentje erbij? Het is fascinerend hoe het huidige Go Ahead werkt op de geesten van het journaille. Bij iedere assist van Antman lezen we dat ie nog duurder is, dat de Premier League lonkt en dat ie minstens naar AZ, Ajax of PSV moet. De namen van Breum, Llansana, Edvardsen, James, Simonis, ze zingen in het rond en overal hangen prijskaartjes aan en wordt er ruimschoots gefantaseerd over mogelijke grootse stappen.
In Enschede willen ze Go Ahead beroven, in Amsterdam kijken ze likkebaardend toe en tellen ze met een zuur gezicht al hun centjes, in Eindhoven willen ze er wel drie tegelijk en ook Feyenoord moet naar het blinkende goud in Deventer kijken. Wie dat zeggen? Wie niet. Lees de clubwatchers, lees de social media, lees de toevallige passanten van de landelijke media. Alles wat zo mooi is, moet kapot. De bloeddorst is enorm en neemt toe bij iedere prachtige voorstelling.
Houd je van voetbal, als je bij iedere schitterende aanval denkt: doe maar even niet. Want liever hebben we dat ‘onze’ jongens nog even blijven. Heel het land praat ineens in superlatieven over ons, terwijl wij in Deventer het allang zagen, hoe uniek deze tijd is, hoe goed we presteren, wat een fijn bad er is klaargemaakt voor al die spelers en stafleden om te helen, te genieten, te groeien, tot wasdom te komen. We gruwen van de zaakwaarnemers die hun goede waar in de markt willen prijzen, we vrezen de zomer als er weer een uittocht komt. De angst voor een nieuwe leegloop slaat om het hart en overschaduwt ons geluk.
Houd je van voetbal, als je leeft met de dag. Dankbaar voor wat er voorgeschoteld wordt, dankbaar voor de unieke tijd waarin we zelfs mogen toeleven naar een heuse finale die ons bij voorbaat gek maakt van roodgele clubliefde. We prijzen Jan Willem en Paul, we koesteren die andere Paul en al zijn kompanen, we jubelen over de topsportmentaliteit die eindelijk bezit heeft genomen van de Adelaarshorst en al zeven jaar koning is. We kennen geen angst en hebben geen zin in afscheid, de reis is immers nog gaande, er is nog geen bestemming bereikt.
Wie houdt echt van voetbal? Het is de kunst de gekte van over de IJssel glimlachend te aanschouwen. De hebberigheid van zij die ons nooit zagen staan en ineens met ons flirten te negeren. Ga lekker in de rij staan, u bent nog niet aan de beurt, het zijn nog altijd ‘onze’ jongens. Het is de kunst de superlatieven op waarde te schatten, ze komen voort uit een vluchtige vlaag van verliefdheid en waanzin, een erkenning die veel te laat komt omdat niemand goed keek.
Het is de kunst van voetbal te houden en die liefde om te zetten in wat Go Ahead zo sterk heeft gemaakt. Een gezamenlijke droom, een echt team, het willen sterven voor elkaar. Vele voetballers pakken op een dag hun koffers en reizen verder, maar een nieuw oord is niet altijd een nieuw geluk. Het geluk is in het nu, in hoogstens ook morgen, maar verder kijken is gevaarlijk, het bederft de sfeer en de eensgezindheid.
Besef dit: zonder Kramer geen Nauber, zonder Deijl geen Antman, zonder Linthorst geen Llansana, zonder Smit geen Edvardsen, zonder De Busser geen Suray, zonder James geen Adelgaard, zonder Van der Ree geen Simonis. En vice versa. Wie dit begrijpt gaat nuchter en gedreven als een lachend leger op jacht naar eeuwige roem. Wie in zijn hart het vuur voelt dat je alles voor jouw team wil geven, alleen diegenen kunnen oprecht van voetbal houden. Alleen dan houdt het voetbal van jou. En de rest is de ruis en de waan van de dag.
