Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
De bijzondere wereld van Kees en Jack
Bijna ben ik klaar. De biografie van Louis van Gaal, LvG, staat in de steigers, geheel objectief vind ik dat iedereen die in het voetbal werkzaam is, het moet lezen. Louis praat ongekend open, nu hij na ruim dertig jaar trainer/coach in het topvoetbal te zijn geweest echt is gestopt, hij doceert en deelt veel van zijn verworven kennis. Wat hem siert is dat hij bepaald niet wegloopt voor zijn mindere tijden, die hebben hem lessen geleerd, zo heeft hij zich geëvolueerd en kon hij ons allemaal nog in 2014 laten dromen van de wereldtitel met een best matig elftal. Ook topcoaches als Frank Rijkaard, Pep Guardiola en Erik ten Hag mocht ik urenlang spreken en steeds weer ging ik met een tas vol wijsheden naar huis, geïnspireerd door deze bijzondere geesten en bovenal gefascineerd, want wat een bijzonder en ook bizar beroep is het, trainer-coach in de wondere wereld van het voetbal; vaak geweldig, vaak ook wreed.
Al met al is er één ding dat de mannen bindt: de ongekende geestdrift een jongere generatie zo te leren voetballen en mens te zijn dat er progressie is, groei is, alles beter wordt. Helpen, helpen, helpen, totdat individu en team in een innige verstrengeling raken en de ladder bestijgen. Er hoeft daarbij maar iets te gebeuren en hup, er breekt een treetje, de ladder begint te bibberen en dan kukelt er weer van alles naar beneden. Daarbij is er altijd storm, is voetbal een politieke wereld vol ego’s en vervelende mannen die zielsveel houden van het pluche. Tip: lees ook eens het boek ‘De coup van Cruijff’ van Menno de Galan. Je gelooft je ogen niet.
Dit alles laat mijn sympathie voor Kees en Jack nog meer groeien. Kees wordt onze nieuwe trainer en stiekem hoopte ik al jaren dat dit zou gebeuren. Hij stond op al mijn lijstjes, omdat Kees een voetbaldier pur sang is, iemand die uitstekend kan werken met jeugdige spelers, ze beter kan maken, een bak aan ervaring meebrengt en heel knap zijn ambities heeft beteugeld. Daarbij was Kees als voetballer een spil en kijk naar de grote trainers: ze speelden allemaal van achteruit of centraal op het midden.
Kees was tot zijn zeventiende een kleine jongen, maar groeide op zijn achttiende plots enorm, waardoor hij alsnog 1.87 werd. Zijn carrière ging ook niet als een speer, maar na Bennekom, NEC en NAC eindigde die wel met een UEFA Cup bij Feyenoord en vijf interlands. Als voetballer was Kees technicus en strijder ineen, een echte aanvoerder, met een bovengemiddeld spelinzicht, met liefde voor techniek en tactiek. In het trainersvak liep hij een lange weg, vaak in de zijlijn, altijd met grootheden. In zijn voetballeven werkte hij met Coerver, Spelbos, Van Marwijk, Beenhakker, McClaren, Schreuder, Koeman, Lodeweges. Nu hij 51 is, voelt Kees zich er klaar voor. Die eigenkennis is opmerkelijk in een wereld waarin veel te veel trainers zonder leerschool voor de leeuwen worden geworpen en met ‘trail & error’ proberen te overleven. Lukt soms, vaker niet. Kees weet van zichzelf: laatbloeier. In alles. Dus is dit zijn weg. En kijk naar de weg achter hem: dat geeft vertrouwen, Kees’ lijn gaat altijd omhoog.
En dan Jack. Ik zal eerlijk zijn: ik vond de keuze voor hem als trainer van Go-Ahead geen gelukkige. Ik houd van trainers die in twee, drie jaar iets opbouwen. Die jeugd laten doorkomen, voor frisheid zorgen, gaan voor groei en ontwikkeling. Ik had zijn NEC wel eens zien spelen en vermoedde dat Jack zo zijn plafond had. Ik geef toe: kortzichtig van mij. Jack zet onder Go-Ahead een handtekening die ik zeer bewonder, hij heeft er een team van gemaakt met jongens die een geweldige spirit hebben. Oogstrelend is het niet zoals Kowet speelt, maar ik houd van deze ploeg die in de geest van Jack tot het gaatje gaat en nooit opgeeft. Beukema, Lieftink, Rabillard en al die anderen: zie ze gaan. Niet de allerbeste voetballers, maar probeer maar eens van ze te winnen.
Toen ik hoorde dat Kees voor Jack ging komen, stormde het dus in mij. De opwinding van de komst van Kees is groot. Juist in de eerste divisie gaat Kees zonder twijfel met een jonge, gretige groep voor een gestage groei zorgen en zijn enige vijand zal de tijd zijn. Als het proces met te veel ongeduld gepaard gaat, mislukt het. Als de club goed communiceert wat de ambitie en het plan is, kan het geweldig uitpakken.
Aan de andere kant voel ik mee met Jack. Het vluchtige van zijn bestaan, zijn lot als trainer/coach, knalt als een storm in zijn gezicht. Kwartfinale KNVB-beker, toppositie op de ranglijst, een fighting machine gecreëerd. En wat is de oogst? Toch best wat kritiek en geen contractverlenging bij de club waar je hart steeds meer is gaan liggen. Dat voelt onlogisch en moeilijk.
Toch is het goed zo. Go-Ahead moet na jaren van trainer-wisselingen en al die hevige koerswijzigingen, genadeloos kiezen voor de toekomst, voor een permanente verbetering in alles. Groei. Progressie. Een visie, structuur; duidelijk en helder. Opportunisme en paniek moeten eindelijk eens plaatsmaken voor overtuiging en een langere termijnvisie. In het voetbal kun je niet meer aankomen met vijf- of tienjarenplannen, maar even drie jaar vooruit kijken, hoe geweldig zou dat zijn. Alex Kroes, Jan-Willem van Dop, Paul Bosvelt en Kees van Wonderen: dat kwartet ziet er dan heel logisch en goed uit. Alle vertrouwen in. Ze hebben nu maandenlang de tijd het nieuwe avontuur goed voor te bereiden, ook fijn.
Maar eerst: Jack. Die even met lege handen staat, maar nog een wereld te winnen heeft. Ik denk niet dat Jack een type is dat nu de boel laat versloffen. Ik denk niet dat Go-Ahead een elftal heeft dat nu niet meer naar hem luistert, onder het motto: hij is toch straks lekker weg. Integendeel. De spelers ruiken het: Jack verdient een prachtige nieuwe kans en die kans wordt alleen maar mooier als hij dit seizoen met Go-Ahead goed afsluit. Dat weet hij, dat weet zijn team, dat weet iedereen. Het is in het voetbal vaak ieder voor zich, maar het is altijd voor iedereen beter het beste van jezelf in dienst van het team te stellen. Dat besef lijkt voor ons stervelingen logisch, maar in het voetbal is dat de grootste kunst. Emoties en ego’s, het bekende verhaal. De spelers van Go-Ahead kunnen nu nog meer laten zien dat ze deugen. Dat ze alles geven, voor het team, de club, zichzelf. En voor Jack. Dat verdient hij en meer dan dat. Ik voorzie een sterk eindschot van roodgeel, Jack zal en moet door de voordeur, op naar zijn nieuwe kans.
