Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
De onderschatte rol van een sterk brein
Mensen met een roodgeel hart worden al jaren op de proef gesteld. Hoe graag je je ook wilt hechten aan spelers, trainers en teams, een jaar later staan er al weer andere helden. Het is een voortdurend wennen aan iets nieuws, een voortdurend opbouwen vanuit een nieuw fundament.
In de achtbaan van deze coronatijden is het extreem lastig in de harten van de supporters te kruipen, omdat de afstand letterlijk en figuurlijk groter is. We zien onze jongens hollen op televisie, we horen onze trainer praten in de media en we lezen wat onze sterke mannen willen, maar heel dichtbij komen, is een beste uitdaging. En toch. Langzaam maar zeker kruipt dit Go Ahead in ons hart. Begint zich een verhaal te vormen met hoofdpersonen die we met groot gemak kunnen omarmen, vanuit een zekere herkenning en tederheid.
Gisteravond, maandag 5 januari 2021, werd een alles doorbrekend hoofdstuk geschreven op de modderpoel van Jong PSV. Daar vocht een heel sterk uitgedunde groep als leeuwen voor het beste resultaat. Daar deed alles in het laatste half uur pijn, maar zelfs na dik zeven minuten blessuretijd: de buit was binnengehaald. Ik vond het een ontroerende wedstrijd. Niet goed, niet best, maar allemachtig, wat gingen onze jongens diep.
Voordat weer iemand met Johan Derksen-achtig dedain roept: niet zo overdrijven, hè, het is maar Keuken Kampioen Divisie, wil ik uitleggen waarom ik zoveel roodgele trots voelde. Het komt voort uit de tijd waarin ik even teammanager was. Ik verplaatste me in de staf en spelers die afgelopen week kruis na kruis konden zetten door bepalende spelers. De onzekerheid knaagt aan alle kanten. Hoe lang duurt dit, wat houden die spelers eraan over, hoe ver worden we teruggeworpen, juist nu er een groeispurt in de progressie was gekomen? Wie moeten dan wel spelen, kunnen ze dat fysiek wel aan, de meesten spelen al tijden geen volle wedstrijd meer… Automatismen, tot in den treure erin gesleten, vergeet ze maar, want velen komen op een andere plek te staan. En moeten we niet met teveel jongens nu spelen die nog maar net langdurig geblesseerd zijn geweest en nog altijd niet op honderd procent van hun fysieke kunnen zitten?
Een staf moet dan zekerheid uitstralen. Rust bewaren. Terwijl twijfel en onzekerheid ruim baan zoeken. Spelers moeten het perspectief zien, de kans, lekker man, nu mogen wij het laten zien. Die gretigheid moet winnen van de angst te falen, want falen maakt duidelijk wie toch echt wel eerste en tweede echelon is.
Gisteravond zag ik zelfs de meest flegmatieke types jagen, in de organisatie spelen, elkaar coachen, strijden, knokken, niet meer kunnen lopen, toch weer opstaan en verder. Verkeerde passes, tot mislukken gedoemde acties, combinaties die haperden door communicatieproblemen, niets kon dit team verstoren, zelfs twee heel zwakke momenten die van de 0-3 voorsprong een benauwde 2-3 maakten, kregen deze jongens niet klein. Zelden een team gezien dat individueel niet boven rapportcijfer 6,5 kwam en toch als team een 8 haalde. Gisteren zag ik het.
Nee. Niet vanzelfsprekend. Niet zeggen: ze moeten er ook maar voor werken. Tuurlijk doen ze dat, deze selectie kun je van alles verwijten, maar nooit dat ze het erbij laten zitten. Verkrampt was het vaak, onwennig zeker en moeizaam in de opbouw: absoluut. Maar het hele seizoen al zie je dat staf en spelers een plan hebben en dat het door te doen, te doen en nog eens te doen beter zal worden. Eén idee, één doel. En dan kun je blijkbaar op een koude, natte, modderige maandagavond tegen een Jong-elftal waartegen je altijd verliest winnen door een geweldige mindset.
Daar ligt mijn punt. In het brein, in de koppen, daar gebeurt heel veel. Ik was blij dat Laura Sanna onlangs aanschoof bij de uitzending van Café 1902 TV. Zij sprak over de psyche van de spelers, het belang van mentale begeleiding en hoe je spelers daarbij enorm kunt helpen in hun ontwikkeling. Dat weten we al jaren. ‘Alle ballen op Houtkoop’ ontstond pas nadat Xander ging praten met een mentaal begeleider. Vele spelers die echt doorbreken hebben allemaal een best pak aan individuele begeleiders achter zich staan.
Go Ahead mist het budget om daar een beslissende rol in te spelen. Dat is jammer, omdat ik ervan overtuigd ben dat een uitgebalanceerde staf met veel specialisten een voetbalclub echt naar boven kan krijgen. Feitelijk zou Laura dag en nacht in de Adelaarshorst moeten rondlopen, feitelijk zouden er minimaal drie teammanagers rondom de ruim 25 spelers moeten zijn, feitelijk zou de medische staf fiks uitgebreid moeten worden, feitelijk zou een inspanningsfysioloog aangetrokken moeten worden. Maar die vele tonnen die dat allemaal kosten, hebben we niet. Daarom gaat er ook zoveel talent verloren in het voetbal, jongens waarvan je weet: met iets meer individuele begeleiding maken ze net wel die stap.
Liefde is aandacht en –wederom dankzij Café 1902 TV- dat herkende ik ook weer bij gast Patrick-Jaimy Balster van Matz Carwash. Fantastisch hoe het bij de Wasstraat in Deventer werkt, hoe werknemers met al hun levensverhalen en levenservaring een weg vinden. Aandacht. Niet opgeven. Investeren. En zie hoe het dan bloeit en groeit, het is net als bij het betaalde voetbal…. Allemaal kijken mensen, naar Human!
En dat brengt me dan op een groot compliment voor Kees van Wonderen en zijn staf. Maar ook voor Alex Kroes, Jan-Willem van Dop en Paul Bosvelt. De middelen zijn beperkt in de Adelaarshorst, maar ik proef en ik zie aan dit Go Ahead hoeveel aandacht er is voor de progressie, voor de spelers, de teambuilding, de groei. We hebben geen groots elftal, we missen wellicht hier en daar wat klasse, maar als je zo kunt strijden op de allermoeilijkste momenten, als je zo overeind blijft als alles pijn doet, doe je iets heel goed. Zelfs nog zonder zo’n uitgebalanceerde staf, met slechts een paar mannen aan het roer. Dat is echt heel knap.
Het zijn heel rare tijden, onzeker, we wandelen allemaal in een moeras. Door Covid worden alle hersenen zwaar belast. In het brein vallen de beslissingen, wie blijft rustig, wie raakt in paniek, wie kiest voor aandacht en liefde, wie voor opportunisme. In het brein van Go Ahead zit het goed. Dat was de doorbraak van een avond vol modder in Eindhoven.
