Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Deze week, vanuit Apeldoorn, deelt Martijn zijn ervaringen weer met ons!
Hij had z’n voetbalschoenen al aan
De bidon trilde in zijn hand. Eén vinger onder het lipje, net zoals hij z’n veter altijd strikt: drie keer, strak, opnieuw. In de gang stonden zijn ouders, zwijgend. Alsof de muren wisten wat er ging komen.
Hij was twaalf. Had nog niks gehoord. Maar hij had z’n voetbalschoenen al aan. In september start het weer. De voetbalschool. Tientallen jongens met een droom en een tenue dat nét iets ruimer zit dan hun zelfvertrouwen. Sommigen zijn al vaker gezien op onze clinics. Ze hebben hard gewerkt voor dit stapje. Een seizoen lang trainen, laten zien wat je kan, hopen op dat ene: een plek in de O13.
Ook bij de meiden zijn we onderweg. De instroom voor de nieuwe MO16 is in volle gang. Het traject is wat korter, de trainingen iets minder talrijk, maar de spanning is hetzelfde. Er wordt iets van je verwacht. En je hoopt dat jij het bent.
En dan zijn er de zij-instromers. Jongens en meiden die ineens meedoen met een bestaand team. Gescout bij hun club, opgevallen tijdens een wedstrijd. Ze schuiven stilletjes aan. Willen niet te veel opvallen, maar juist wel. Een aantal trainingen, misschien een wedstrijd. En dan de vraag: is dit genoeg om erbij te horen?
De gemene deler? Alles staat op scherp. Dit is geen fase waarin kinderen ‘gewoon lekker trainen’. Dit zijn momenten waarop alles ertoe lijkt te doen. Voor hen, voor hun ouders, en ook voor ons.
Wat minder zichtbaar is: de uitstroomgesprekken. Gesprekken waarin je alles goed probeert te doen, maar weet dat het nooit goed voelt. Spelers die te horen krijgen dat ze aankomend seizoen niet meer bij Go Ahead Eagles kunnen voetballen. Soms zien ze het aankomen. Soms totaal niet. Soms hadden ze nog een tas met hun naam in gedachten. En soms staan ze dus al met hun voetbalschoenen aan.
We proberen het zorgvuldig te doen. Dat menen we écht. We voeren gesprekken met respect, met uitleg, met oog voor de persoon tegenover ons. En daarna stopt het niet. We hebben een toegewijde voetbaladviseur die contact opneemt, luistert, helpt. Een fijne vent, iemand die echt nog even blijft hangen als anderen alweer onderweg zijn naar het volgende gesprek. Maar lukt dat altijd? Nee. Absoluut niet.
Sommige gesprekken verlopen stroef. Soms missen we signalen. Soms schieten we tekort in de communicatie. Soms hebben kinderen of ouders verwachtingen die we niet goed genoeg hebben bijgesteld. En dat doet pijn. Wij leren. Elk jaar opnieuw. We willen geen academie zijn waar kinderen het plezier verliezen in het mooiste spel van de wereld. Maar dat gebeurt soms wél. En dat is misschien wel de grootste worsteling van allemaal.
Daarom werken wij niet met stoplichten. Geen rood-oranje-groen. Geen stempels of codes. We willen ruimte geven om te groeien zonder druk van een kleur. Maar ook dan… is er een grens. En die grens voelt als een muur als je hem niet ziet aankomen. Dus moeten wij beter kijken. Eerder praten. Sterker luisteren. Eerlijker zijn. Want hoe je afscheid neemt, zegt misschien nog wel meer dan hoe je iemand binnenhaalt.
En toch. Gelukkig. Er zijn ook die andere gesprekken. Een jongen die zegt: “Ik ga knallen bij mijn oude club. Ik kom sterker terug.” Een meisje dat grijnst en zegt: “Ik ben trots dat ik hier überhaupt heb mogen trainen.” Ouders die, ondanks het verdriet, bedanken voor de begeleiding en de aandacht. Dan weet je: dit is groter dan selectie. Dit gaat over ontwikkelen. Over mensenwerk. Over goed willen doen, ook als het moeilijk is.
En ja — ook over leren van onze fouten. Want de volgende keer dat er iemand in de gang staat met z’n voetbalschoenen al aan, willen wij niet dat hij zich afvraagt of hij nog mee mag doen. We willen dat hij weet dat hij telt. Ook als zijn droom op dat moment even anders loopt dan gehoopt.
