Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar.
Een kind verliezen is het meest gevreesde scenario en nachtmerrie voor ieder ouder. Een ervaring die eigenlijk niemand wil meemaken, maar toch het kan je zomaar overkomen. Een klap. Stilte. Alles op Zwart. Nog meer stilte. De vlam in je hart is voorlopig gedoofd. Verdriet alom en een niet te verdragen pijn. Het is dan ook gigantisch knap om er weer bovenop te komen ondanks het enorme verdriet en het gemis van je kind. Maar met alle steun, liefde en begrip is er misschien dan toch een kans of een lichtpuntje om enigszins weer wat te kunnen genieten van het leven. Want het leven kan ook erg mooi zijn. Je moet gewoonweg ook door, hoe hard het ook klinkt.
Een kind of meerdere kinderen hebben is echt een voorrecht mensen, een soort van beloning voor de liefde tussen twee personen. Dat wordt nu met al het sneeuw en het winterse weer nog meer duidelijk. Niets is dan mooier als je naar buiten kijkt en kinderen onbezorgd ziet genieten en spelen met hunnie sleetjes, schaatsen, sneeuwballengevechten of gewoonweg donderjagen. Lekker dik aangekleed inclusief muts en sjaal, met snotterbellen zo groot als een formaat van een knikker en roze wangetjes op die blije gezichtjes. Zo onschuldig puur en een oprechte blijdschap ondanks de ijzige kou.
Met heel mijn hart hoop ik dan ook dat Mitchel en Jenn ooit een mooi en gezond kind kunnen krijgen en hem of haar met trots over de dappere Jax kunnen vertellen.
Mitchel en Jenn mijn oprechte condoleances en heel veel sterkte voor jullie.
Rust zacht kleine Jax.
Wij Kowet supporters zijn erg betrokken en delen het immense verdriet. Dat is ook wel duidelijk geworden met die prachtige minuut stilte en alle uitingen op sociale media en de bloemen bij het Memorial Garden. Een hart onder de riem, het is het minste wat we als roodgele kunnen doen. Mitchel Michaelis had laatst al enorm pech nadat ie éindelijk weer eens als basisspeler (heeft ook het pech dat de beste keeper van de eerste divsie bij Kowet voetbalt) mocht beginnen met een vervelende blessure uitviel, maar daarentegen weet ik 100% zeker dat Mitchel wel z’n beide benen zou willen breken als zijn zoon maar zou kunnen blijven leven. Want wat is nou erger dan het leed van ouders met het verlies van hunnie kroost. Daarom was het voetbal ff niet belangrijk jongstleden tegen Volendam. Er werd verloren als voetballer ja, maar als mens werd er gerouwd, meegeleefd en echt gewonnen. Oprechte verdriet en medeleven. Dat is pas kostbaar en telt veel meer dan die drie verloren punten.
Erg knap van deze selectie hoe het tegenwoordig presteert trouwens. Een moeilijk te verslaande vechtmachine is het inmiddels geworden aan de hand van Kees van Wonderen. Hebben mij erg erg verrast, ik was lange tijd best sceptisch over het getoonde spel. Tikkie terug, tikkie breed, werd er niet goed van. Maar zie nu; gedeeld op de 4de plek staan na 23 speelrondes en nog steeds de minst gepasseerde verdediging van de eerste divisie hebben. En als enige eerstedivisieclub van de gedoodverfde titelkandidaat Cambuur twee keer in Leeuwarden te hebben gewonnen. Zegt ook wel wat mijn inziens.
Na die emotionele avond tegen Volendam was ik benieuwd hoe de selectie tegen Eindhoven zou presteren. Mede ook door de “corona afwezigen” van Eindhoven werd er toch vrij gemakkelijk van de blauwwitten gewonnen. Deze winstpartij werd opgedragen aan Mitchel en Jenn Michaelis als eerbetoon. Een mooi voorbeeld van een hechte selectie, ‘samen lachen, samen huilen’ en een ‘1 voor allen en allen voor 1’ mentaliteit! Respect voor jullie allemaal. Echt grote klasse gewoon. Daarom ben ik zo trots op mijn club, mijn stad, mijn team! Altijd meelevend en vol emotie. Ik zou zo graag willen dat wij, de supporters weer aanwezig mochten zijn om jullie met 9500 mede Eagles vurig te kunnen aanmoedigen en jullie extra kracht te kunnen geven. Maar we moeten geduld hebben, na regen komt immers zonneschijn.
Ook mooi vind ik de ontwikkelingen rondom de club omtrent de sponsoring, de ene na de andere sponsor verlengt bij de mooiste club van Nederland. Met als klap op de vuurpijl dat de hoofdsponsor gewoon ff 4 jaar bijtekent en de eigenaar (en supporter) van dit bedrijf 30% van de Kowet aandelen overneemt. De toekomst ziet er langzamerhand steeds beter uit. Met alle respect voor clubs als Fortuna, Emmen, RKC: ons Kowet heeft toch veel meer te bieden. Qua geschiedenis, clubcultuur en vooral de algemene uitstraling. Als de IJsseltribune straks vernieuwd en vergroot is en op het Rielerenk een groot trainingscomplex samen met de amateurtak een feit is, dan zie ik ons structureel in de eredivisie blijven spelen en kunnen we de erg gemiste ‘IJsselderby’ weer in ere herstellen.
Ook de ontwikkeling van sterkhouders zoals Jay Gorter en Sam Beukema met daarbij de verlengingen van hunnie contracten is een goed teken. Als ze Kowet ooit gaan verlaten is het niet meer voor een appel en een ei, maar mogen de betreffende clubs mooi in hun buidel tasten. Langzamerhand begin ik ook erin te geloven. Het ziet er steeds zonniger uit voor de roemruchte club uit het mooie Deventer.
Proud to be one of them.
