Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar.
2020
Wat een bewogen jaar was het afgelopen jaar 2020. In vele opzichten vond ik 2020 hét ellendigste jaar ooit voor mij persoonlijk. Het was het jaar dat mamma het aardse leven verliet. Immense pijn en verdriet voor ons thuis achterlatend, iedereen die een vader of een moeder ooit hebben verloren, kunnen dit beamen. Het gemis is tergend erg. Ook al zitten zij voor altijd in onze harten, toch mis je vooral het fysieke contact. Het knuffelen, kussen of het omhelzen als je elkaar weer eens zag. Verder mis ik ook mamma haar raad en wijsheid of de vele keukengeheimpjes van bepaalde recepten voor bij het koken. Nadat we de Turkse feestdagen voor het eerst zonder haar hebben moeten ‘vieren’, wordt het straks ook stil aan de gourmettafel zonder mamma tijdens de aankomende feestdagen. Nooit meer haar heerlijk bereide lahmacuns of böreks. Of haar overheerlijke köftes en vooral ook haar ‘kiep’ gaan wij erg missen. Lekkerder dan de KFC en de Barneveldse kip bijmekaar.
Als ik me effe klote voel, en dat is hedendaags wat vaker dan normaal, dan wandel ik van Colmschate, waar ik woon, naar de begraafplaats Steenbrugge toe. Maak dan de rustplekken van mijn pappe, Serdal en mamma schoon, haal het onkruid weg, doe een gebedje en neem ik nog even de tijd om wat na te denken op het bankje. Als ik dan weer tot bezinning kom, is mijn hoofdje weer leeg en ben ik weer opgeladen voor de terugweg. Laatst maakte ik een foto van de begraafplaats en ontdekte ik dat er twee bomen met prachtige kleuren (rood en geel) waken over de gestorven mensen aldaar. Ook dat gaf mij een vredige rust. Die foto zal ik u niet onthouden.
Tijdens de feestdagen laten we mamma haar vaste stoel aan onze tafel vrij, al is het tegenwoordig een noodzaak door de nieuwe en strenge maatregelen die wij afgelopen maandagavond vanuit het torentje hebben meegekregen. Het gaat namelijk slecht met het bestrijden van het covid 19 virus. Er zijn nog teveel besmettingen en teveel ziekenhuisopnames. De verplegers en de doktoren hebben het erg moeilijk. En elk slachtoffer is teveel. De druk op deze kanjers wordt alleen maar groter en groter, laten wij ze helpen door ons zoveel mogelijk aan de opgelegde regels te houden. Het is nu eenmaal een surrealistisch jaar, dat weten we inmiddels allemaal. Want wie had ooit kunnen bedenken dat wij anno 2020 zoiets zouden meemaken?? We kunnen potverdorie mensen naar Mars sturen en de maan ter plekke bestuderen en er zaadjes planten, maar het corona virus kunnen wij helaas nog niet bedwingen. Maar gelukkig is er hoop op een goede vaccin, maar moeten geduld opbrengen.
Wat ik al eerder zei, een zeer ellendig jaar dat 2020. Ook verloor de voetbalwereld in 2020 één van de beste en kleurrijkste voetballers ooit, Diego Armando Maradona. Klein van stuk, maar groots in zijn voetbalkwaliteiten. Zo zorgde hij eigenhandig ervoor dat Argentinië wereldkampioen werd en dat Napoli 2 keer landskampioen van Italië werd. Diego maakte het leven van de armen, vooral in de sloppenwijken van Buenos Aires of Napoli, aangenaam, want voetbal is daar simpelweg religie.
Buiten het dagelijkse soms ‘harde’ leven missen we allen ook ons eigen Kowet. Vooral de wedstrijden in de Adelaarshorst en af en toe een mooie awayday pakken is er voorlopig niet meer bij. Al voetbalt ons Kowet tot nu toe niet zo goed, het blijft toch je cluppie. Het beïnvloedt soms je gemoedsrust. Het elftal is nog erg zoekende en heeft ons dit jaar qua voetbal ‘nog niet’ kunnen bekoren. Maar toch missen wij het enorm, daar het onze uitlaatklep is maar bovenal ook de trots om bij Kowet Deventer te horen en het uit te kunnen stralen. Het liefst live. Elke week zien wij wel een uitblinkende en uitstekende keeper en een paar goede verdedigers ervoor op Fox sports als we de wedstrijden van Kowet analyseren. Maar vooralsnog een zwalkend en dolend middenveld met af en toe wat losse flodders in de aanvalslinie. Meer kan ik er op dit moment niet van maken. Qua cijfer geef ik dit Kowet een magere 6 min. Soms moet je ook de spiegel in kunnen kijken. Waarschijnlijk moeten de puzzelstukjes nog in elkaar vallen en kunnen we groeien naar een 7.
Normaliter zijn wij best ongeduldig in Deventer, maar geduld hebben wij inmiddels al aangeleerd door al die corona maatregelen, dus wachten wij maar geduldig af en blijven wij Kowet onvoorwaardelijk steunen. No matter what!! Dick Schneider zei in de laatste uitzending van Cafe 1902 tv precies zoals het is: ‘je verliest van de ‘jong elftallen’ omdat zij juist heel lang met elkaar voetballen en daardoor elkaar makkelijker vinden’. Wij daarentegen bouwen elk jaar nagenoeg een nieuw elftal i.p.v. het geraamte van de selectie te behouden, houden wij het maar bij 1 of 2 ‘spareribs’. Bij ons gaan er elk jaar zo’n 15/20 spelers weg en komen er evenveel voor terug. Zo kan je dus nooit goed doorselecteren en bouwen aan een vast geheel en moet je elke keer weer opnieuw beginnen. Dan moet je dus ook niet piepen als je dan verliest van de jong elftallen, 9 punten in de Adelaarshorst hebben wij hen cadeau gedaan. 9 punten in 3 wedstrijden!!
Maar goed, ik ga 2020 heel snel vergeten, en wens jullie allemaal alvast hele fijne feestdagen, een gelukkig en gezond maar bovenal een corona vrij 2021!! Hoop dat het hét jaar wordt van Henne, Gert en verder al mijn vrienden en liefhebbenden die alle geluk van de wereld nodig hebben. Ik denk altijd aan jullie!
