Wekelijks delen bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar, Jan Willem van Dop en verschillende gastcolumnisten wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar.
Vriendschap of kameraadschap komt het beste naar voren als een kameraad zichzelf in slechte tijden bevindt. In goede tijden heeft iedereen ‘vrienden’, maar het belangrijkste is dat je echte, echte vrienden opstaan en naast jou staan tijdens jouw verdriet in de donkere dagen. Jou zodanig helpen om je door de rottijd heen te slepen. En verdriet was er afgelopen vrijdagavond in het uitvaartcentrum van Monuta in Deventer. Zondag 23 januari overleed Elly Muiderman (RIP), de moeder van onze kameraad Jeffrey ‘rooie’ Egberink, helaas veels te vroeg, 65 jaar mocht mamma Elly maar worden. Rotziekte K kwam weer eens langs, voor de zoveelste keer.
Hoe raar het ook misschien klinkt, maar het was prachtig om te zien hoeveel vrienden er waren voor de condoleance. De overgrote meerderheid van al deze vrienden was dé bindende factor: Go Ahead Eagles Deventer. Mannen van de oude garde, DJK, de Youth en ook de jongens van Young Boys waren volop aanwezig om ‘rooie’ en familie te condoleren. Iedereen heeft een grote bek over deze gasten, maar zij stonden er wel weer om hunnie maatje te steunen. Respect. Wat ook indukwekkend was, was het feit dat er twee Portugeze vrienden van Sporting Club de Portugal voor 1 dag naar Deventer waren gekomen vanuit Lissabon om hunnie respect te tonen aan Jeffrey. Dit deden ze samen met nog een Portugeze kameraad woonachtig in Nederland.
Sinds de jaren 90 is er al een vriendschap met de fanatieke supporters van Sporting en met name de boys van Juve Leo, één van de grootste supportersgroepen van Portugal. Nadat de contacten in het millennium wat verwaterd waren, hadden wij het plan gevat om er weer nieuw leven in te blazen en zijn we uiteindelijk in 2019 met een groep van 9 man uit Deventer naar Portugal vertrokken. Één van de negen was Jeffrey, het werd een reis om nooit meer te vergeten. Jeffrey was de enige van de groep die nog nooit gevlogen had en eigenlijk stiekum wel een beetje kneep om door de lucht naar Portugal te reizen. Maar na heel veel bier, puzzeltjes, slap ouwehoeren en andere afleiding hadden we als vriendengroep toch voor mekaar gekregen dat Jeffrey best kalm was geworden. Er bleek geen vuiltje meer aan de lucht. ‘So far’ dan.
Want net voor de landing in Lissabon, begon het te donderjagen en hard te regenen. Ondertussen was de mooie blauwe lucht ingeruild voor een donkergrijze, maar bovenal weinig goeds voorspellende lucht inclusief de bliksemschichten, die als ware toetjes door Odin en Thor werden geserveerd. Een helse hoosbui zorgde ervoor dat de kalmte in het vliegtuig teniet werd geslagen. De pilote (jaja, we hadden een vrouw achter de stuurknuppel) gooide alles in de strijd om veilig te kunnen landen, maar na de zoveelste doorstart begon het vliegtuig in één lange streep verder door te vliegen. Niemand wist wat er gebeurde. Inmiddels was onze ‘rooie’ ook aardig over te toeren en kwam de furie van onze rossige kameraad aardig naar boven. Het was bijna onmogelijk om hem weer kalm te krijgen, wat enerzijds erg begrijpelijk was, daar deze budgetmaatschappij ons ook geen informatie gaf van hoe en wat. Uiteindelijk landden we 300 km verder in Faro, er moest kerosine getankt worden en dan binnen een uur zouden we terugvliegen.
Na die perikelen in de lucht hadden wij zoiets van “laat ons hier maar uit, dan gaan wij wel later met de trein of bus verder naar onze eindbestemming.” Na contact met onze vrienden in Lissabon te hebben gehad, werd ons medegedeeld dat we op het vliegveld opgehaald zouden worden door een plaatselijke Juve Leo lid en dat er later vanuit Lissabon bussen zouden komen om ons op te halen. En eerlijk is eerlijk, wat een mooie dag/nacht hebben wij daar in Villamoura Faro gehad zeg! Antonio kwam ons ophalen om eerst ff wat te eten en drinken in een typisch Portugees restaurantje om daarna het uitgaansleven op de kop zetten met een roodgeel tintje. Toen paar uur later ook de daadwerkelijke gastheren arriveerden, zetten we de plaatstelijke clubs en pubs verder in vuur en vlam. Overal werd er Kowet, Deventer en Sporting gezongen. Dit alles werd vooral mede mogelijk gemaakt door onze Jeffrey. Hij was onze aanstichter (knipoog, hij weet wel waarom) om niet verder te vliegen.
Dat weekend leerden we elkaar nog beter kennen ondanks dat we al langer Kowet maatjes waren en elkaar vaak op de tribune of in de kroeg tegenkwamen. Met de Portugezen werden er verder concrete afspraken gemaakt. Over en weer zijn er al heel wat uitjes geweest en steeds ook meer in grotere getalen van beide kanten uit. Als Corona geen roet in het eten had gegooid, waren het zeker nog meer uitwisselingen naar elkaar toe geworden. Maar ook dat komt nog wel.
Vriendschap voor life. Twee van deze jongens destijds kwamen dus afgelopen vrijdag over om Jeffrey te condoleren en hem bij te staan en ook vanuit Lissabon hadden zij de moeite genomen om een prachtig groot spandoek met Nederlandse tekst te maken om zodoende ook vanuit Lissabon onze ‘rooie’ te steunen. Respect. Met z’n allen zijn wij zgn. stoere rauwe jongens van de straat, maar als onze mamma in een kist ligt, dan verdwijnt dat allemaal wel hè! Als één van de mooiste mensen voor een ieder, het aardse leven verlaat dan doet het gewoon erg veel pijn. Nooit meer samen moederdag, verjaardag, kerstmis, ramadan enz enz vieren. Nooit meer. Alles wordt gitzwart naarmate de tijd stopt en de kleuren in het leven verdwijnen plotseling. Je denkt dat de wereld plotsklaps in elkaar is gestort, maar het leven gaat ondanks alles ‘gewoon’ door.
Het duurt minstens een jaar (been there, done that) om het zelfs maar te beseffen dat jouw mamma er niet meer is. Dan begint de periode van wennen. Wennen dat mamma nooit meer terugkomt. De tranen drogen op, maar die pijn van binnen gaat nooit meer weg. Het verdriet in je ogen trekken ieders aandacht, het maakt je misschien een sterker persoon zo zonder moeder…maar nooit, nooit zal je haar kracht, wijsheid en onvoorwaardelijke liefde vergeten! Maar dan staan je vrienden klaar om jou te steunen. Wanneer, waar of hoe vaak je ook maar wilt, zij staan klaar. Onvoorwaardelijk. Hier om de hoek of een paar duizend kilometer verderop in Lissabon. Vrienden zijn net sterren, als het donker wordt om jou heen, komen zij tevoorschijn om jouw pijn te verlichten.
Rooie, kameraad en fijn broertje van me, wij staan voor jou en Sab altijd klaar. Namens ons allen wederom heel veel sterkte met het verlies van mamma Elly 🙏🏻, vergeet nooit de mooie momenten met je mamma. Ook mooi was dat je samen met mamma en je broer in een limousine naar de Adelaarshorst werd gebracht om vanuit de businessloge de wedstrijd tegen NEC te mogen bekijken, mede ook mogelijk gemaakt door Kowet. En weer stond de roodgele familie klaar voor jullie. Ondanks het verlies zal je deze wedstrijd nooit meer vergeten, en zal Kowet-Nec voor altijd een bijzondere pot voor jou zijn. Je laatste wedstrijd samen met je geliefde mamma. In de Adelaarshorst.
Deze column is voor jou en Sabine, vriend! 🧡
