Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Dit seizoen zijn de vier columnisten Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Martijn Jongbloed en Edwin Lugt. Voor vandaag beschreef Erdal wederom een dag uit het leven van een heuse Kowet supporter in aanloop naar de bekerfinale.
Tijdens het klussen door, in huize Ascipinar, hebben wij deze week samen met mijn maatje een achtbaan van emoties meegemaakt. Onder het klussen, moest er tussendoor een kaartje voor Peter geregeld worden voor de finale van de KNVB beker. Aangezien Peter een clubkaart heeft, mocht hij maandagmiddag om 15.00 uur proberen nog een ticket te bemachtigen. Helaas kreeg hij wachtrijnummer 2800 of zoiets.. Dus de kans om een kaartje te halen werd zodoende iets kleiner. De normaliter goedlachse en altijd vrolijke Peter werd een tikkeltje chagrijnig omdat er een wachttijd van 40 minuten was. Logischerwijze werd het wat stiller in huis. Ik probeerde natuurlijk hem wat op te vrolijken en wat moed in te spreken. Ik bleef erbij met ; ‘Het komt uiteindelijk goed Peet, geloof Erdal nu maar’! (Wel lekker makkelijk lullen met m’n ticket in de pocket, dat dan weer wel).
Ondertussen was mijn vrouw ook bij ons komen zitten, nadat ze klaar was met haar eigen bezigheden in en rondom het huis. Zij zag; twee ‘adhd’ Eagles supporters met een ietwat bedrukte en zenuwachtige koppies. ‘Erdal log jij dan ook in op jouw telefoon met de gegevens van Peter’, hoorde ik haar zeggen. Wat stom eigenlijk, dat wij daar zelf niet aan dachten, immers een kans op het felbegeerde finalekaartje zou zo groter worden. Omdat mijn vrouw vaak kaartjes haalt voor concerten, cabaretvoorstellingen, musicals enz enz, was zij natuurlijk veel meer ervaren dan deze twee zenuwlijers van ‘digibeten’.
Ondertussen, tijdens het wachten las ik wat reacties her en der op de sociale mediakanalen dat er niet alleen bij ons een grafstemming en spanning hing, maar ook bij vele andere Kowet supporters. Dan was er wel een kaartje, op klikken, dan toch weer geen kaartje. En zo ging het maar door. Alle kleuren van de regenboog kwamen voorbij. Vak roze waren er op een gegeven ogenblik 2 kaartjes beschikbaar, althans dat stond op het scherm, een klik verder waren ze alweer weg. Opeens was er weer in zone grijs een kaartje, o nee, het werd ineens weer een autocombi groen enz enz. Na 5700 keer de pagina ververst te hebben en 1902 keer opnieuw te hebben ingelogd, begon Peter in te zien dat de finale aan zijn neus voorbij zou gaan. De eerste kleine scheldwoordjes kwamen d’r al aan. ‘Sk..tzooi, ik heb nooit geluk’, ik zei je toch Erdal, dit is nu eenmaal ‘the story of my life’, ty..szooi’! Ook ik zag langzamerhand in, dat mijn maatje die ik al 42 jaar ken vanaf de brugklas (mavo/havo) van het Alexander Hegius uit ons mooie Deventer de finale hoogstwaarschijnlijk zou gaan missen. ‘Ach Peet, in de stad of in de Adelaarshorst zullen ze heus wel een scherm regelen, is ook mooi hoor’, hoorde ik mijzelf zeggen. Ach je wilt je maatje toch opbeuren he. Toen het 16.05 was zei Peter: ‘Ik ga het nog 1 x proberen, maar gelijk ook voor de allerlaatste x inloggen en dan is het definitief klaar, als het weer niet lukt!’ In mijzelf dacht ik; ‘Peet dit gaat ‘m niet worden, hou jezelf nou niet voor de gek en leg je er nou maar bij neer’.
Maar goed, in Nederland hebben wij mooie spreekwoorden en eentje ervan is; ‘De aanhouder wint’. Een ander mooie spreekwoord is; ‘Succes begint eenmaal waar de anderen opgeven en jij wel doorzet’. Om 16.07 kwam er een oerkreet uit de bakkes van mijn maatje. Die gek huilde zowat van geluk en sprong alle kanten op. Zo blij als een kind. Hij had namelijk een kaartje bemachtigd in zone bruin. Boeien welke kleur. Het was gelukt. Peter kon naar de Kuip. Om Kowet naar de overwinning te schreeuwen. Het was een nieuwe vak wat Kowet nog gauw ‘last minute’ in de verkoop deed, daar de belangstelling overweldigend was. Duuh, waarschijnlijk ‘once in your lifetime’ 🤷🏻♂️. Natuurlijk deed ik mee met de blijdschap van een heerlijk oprecht en goudeerlijk mens en een echte kameraad! Wat gunde ik en m’n vrouw dit geluksmoment aan Peter toe. Een dikke gunfactor van een 10+. We moesten uiteindelijk nog uitkijken dat de verfpotten of kwasten niet op de vloer kwamen, foi wat waren we blij.
En zo zullen er vele Kowetters deze ‘tickethaal dagen’ hebben beleefd. Wat zou het dan prachtig zijn als ons mooie club daadwerkelijk de dennenappel mee zou nemen naar Deventer. Ik zie het al voor me, Fenerbahce uit, Juventus of een Bologna thuis, een Newcastle United uit, Borussia Mönchengladbach thuis, Aberdeen uit, Real Betis thuis, Ferencvaros uit en een FC Kopenhagen thuis. Potverdikkeme wat zou dat prachtig zijn. Dromen is gratis, maar om je droom daadwerkelijk te verwezenlijken moet er keihard gewerkt worden. Zowel op het veld als op de tribunes. D’ran met de lippe en biet ze in de rugge mentaliteit.
Alle beschikbare kaarten zijn uitverkocht voor Kowet maar ook voor AZ. Wordt dus een rood-gele en rood-witte mensenmassa in de Kuip. Één van de mooiste ‘pure’ stadions van Nederland, na ons eigen Adelaarshorst. Tenslotte zeg ik op zn ‘Dempters’ ; ‘Wat kan mien al die potjes bouten, zo lang we maar van die ‘skijthappers’ uut Zwolle in de competitie en de ‘keezjn’ uut Alkmaar in de finale maar winn.
Terwijl ik deze column schreef, stuurde Peter mij een mooie foto van een blije Eagle. Ik deel hem graag met jullie. Peter, grote vriend dat je er rondloopt, jou gun ik deze finale man! Na het klussen zien we mekaar mooi in Rotterdam ❤️💛
En als we winnen nemen we beide een dennenappel trofee als tattoo, dat hebben we elkaar beloofd.
Aan alle Kowetters; ‘Jalallalalaaa…Wij gaan naar de Kuip, naar de Kuip, jalallalalaaa wij gaan naar de Kuip, naar de Kuip….naar de Kuip’
