Een aantal (on)bekende Deventenaren met roodgele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is de beurt aan Edwin Lugt die o.a. enkele jaren voorzitter van Go Ahead Eagles is geweest.

BIZARRE ONTKNOPINGEN EN HET ANTWERPSE SUCCES VAN MARC OVERMARS

Voor zover mijn geheugen als 60-jarige ‘football tragic’ reikt, is er geen seizoen geweest waarbij zich in het internationale voetbal meer mooie, verrassende en zelfs bizarre ontknopingen hebben voorgedaan dan in 2022/23. Nadat Go Ahead Eagles zich eind april al veilig had gespeeld (een wereldprestatie op zich) kon ik mijn aandacht naar een aantal internationale competities verleggen. En genoten heb ik.

Allereerst was er het kampioenschap van Napoli. Dat zat er weliswaar al geruime tijd aan te komen maar de vreugde die de eerste titel in het post-Maradona tijdperk, na 33 jaar wachten, in deze arme en door het noorden van Italië als achterlijk bestempelde stad losmaakte, was echt schitterend om te zien.

Vervolgens was het de beurt aan Duitsland, waarbij de ontknopingen in zowel de Bundesliga als de 2e Bundesliga van ongekende schoonheid waren – althans, voor de uiteindelijke overwinnaars. In de Bundesliga liet Borussia Dortmund een opgelegde kans liggen om voor het eerst in 10 jaar Bayern München als ‘vaste kampioen’ te onttronen. Zelf speelde het thuis echter gelijk tegen middenmoter Mainz 05 en Bayern, immer wieder Bayern, scoorde -vanzelfsprekend- in de laatste minuut van de reguliere speeltijd de winnende treffer bij 1. FC Köln.

Aan de bovenkant van de 2. Bundesliga was het slot nog extremer. Hamburger SV, een grote en historievolle club, leek na 5 seizoenen op het tweede niveau eindelijk weer de stap naar boven te gaan maken. Zelf deed het wat het moest doen, een 1-0 overwinning uit bij Sandhausen. Omdat de concurrent voor directe promotie 1. FC Heidenheim 1846, een onbeduidend clubje uit -inderdaad- Heidenheim (een stadje met nog geen 50 duizend inwoners), in de 2e minuut van de blessuretijd met 2-1 tegen en bij Regensburg achterstond (en moest winnen), werd op het veld in Sandhausen de promotie al uitbundig gevierd. Dat bleek echter iets te voorbarig want in de 3e minuut van de blessuretijd maakte Heidenheim uit een penalty gelijk en in de 9e minuut van de blessuretijd werd het zelfs 2-3. Daardoor promoveerde niet HSV maar Heidenheim (voor het eerst in haar historie) naar de Bundesliga.

Daarna richtte het vizier zich op Engeland. Daar speelde het voetbalfeest zich met name af bij de play-off finales die traditiegetrouw gedurende drie achtereenvolgende dagen op Wembley plaatsvinden. Ik had het geluk om twee van de drie wedstrijden ‘live’ mee te kunnen maken en viel daarbij met mijn neus in de boter. Luton Town, de eerste club van ex-GAE speler Mike Small en, voor zover ik heb begrepen, om die reden gesteund door een aantal fanatieke (oudere…) Kowet-fans, leek nog maar recent een onmogelijke kandidaat om ooit de stap naar de Premier League te kunnen maken. Immers, spelend in een stadionnetje dat ongeveer evenveel toeschouwers als De Adelaarshort kan herbergen, kwam deze club 10 jaar geleden nog op het vijfde (!) niveau van Engeland uit. Tegenstander Coventry City, weliswaar een iets grotere club, was slechts 6 jaar geleden nog op het 4e niveau actief dus de winnaar zou sowieso na een zeer opmerkelijke opmars tot het walhalla van het mondiale clubvoetbal kunnen toetreden.

De wedstrijd samengevat: 90.000 uitzinnige toeschouwers, slecht vechtvoetbal, een ongekende spanning, 1-1 stand na 90 minuten én de verlenging, Luton Town wint na strafschoppen en maakt daarmee het sprookje compleet. Absolute held: Pelly-Ruddock Mpanzu, al 9 seizoenen actief voor Luton Town en de enige speler in de historie van het Engelse voetbal die het letterlijk van non-league football (feitelijk de amateurs) tot de Premier League heeft geschopt – en daarbij alle tussenstappen heeft doorlopen.

Twee dagen later stond Sheffield Wednesday – Barnsley op het menu, voor promotie van League One naar de Championship. Eerstgenoemde club had zich tijdens de halve finale al middels een nog nooit vertoonde Houdini-act van Peterborough weten te ontdoen: ‘uit’ 4-0 verloren, ‘thuis’ in de 98e minuut (…) zelf de 4-0 maken, met 5-1 de verlenging eindigen en vervolgens met strafschoppen winnen.
Wembley was gevuld met 75.000 fans, 0-0 eindstand en in de 3e minuut van de tweede verlenging maakte Sheffield Wednesday het verlossende doelpunt. De 50.000 meegereisde fans waren compleet de weg kwijt, magnifiek om mee te maken.

Daarmee bewezen de voetbalfeesten in Wembley wederom dat ook de finales van de Nederlandse play-offs, zowel om Europees voetbal als om promotie/degradatie, in één wedstrijd op neutraal terrein (lees: De Kuip) verspeeld dienen te worden, iets waar ik jarenlang voor pleit.

De absolute apotheose vond tenslotte afgelopen zondag in België plaats. ‘Ons’ Royal Antwerp FC, met technisch directeur Marc Overmars en assistent-trainers John Stegeman en Andries Ulderink (zoals bekend allen met een Go Ahead-verleden), veroverde in de allerlaatste seconde van de blessuretijd de eerste landstitel in 66 jaar door de 2-2 tegen KRC Genk te maken. Met dank ook aan Club Brugge, dat aan haar sportieve plicht voldeed door vanaf de 89e minuut bij en tegen Union maar liefst 3 keer te scoren….

Vriend en vijand zijn het erover eens dat met name de rol van Marc Overmars bepalend is geweest voor het ongekende succes van Royal Antwerp, dat ook nog eens beslag op de Belgische beker wist te leggen. Na de verkettering in Nederland nam hij het voor velen verrassende besluit om in Antwerpen iets te gaan opbouwen, terwijl hij naar verluidt al binnen enkele weken na zijn gedwongen vertrek bij Ajax aanbiedingen van verscheidene veel grotere clubs in het buitenland op zak had.

Wat mij betreft heeft Marc Overmars in slechts één jaar bij Royal Antwerp aangetoond dat hij de enige echte grote architect achter het sportieve succes van Ajax van de afgelopen 10 jaar is geweest. Een man van weinig woorden maar met extreem veel voetbalverstand. Het succes is hem gegund.

Seizoen 2023/24: kom maar op, ik heb er nu al weer zin in!

Vorig artikelErdal schittert in ‘Eyes on the ball’
Volgend artikelDeventer Voetbal kampioenengalerij 2023
Edwin Lugt
Edwin Lugt (1962, Delft) vervulde de positie van voorzitter van Go Ahead Eagles gedurende de periode 2013-2018. Daarvoor was hij in het voetbal al actief als voorzitter van SV Epe (4 jaar), directeur van de Coöperatie Eerste Divisie (6 jaar) en directeur van de Australische topclub Sydney FC (2 jaar). Eind 2021 verkocht hij zijn sinds 2011 opgebouwde telecombedrijf aan DeltaFiber. Sindsdien verblijft hij met zijn vrouw Henriette 6 maanden per jaar in Australië, waar één van hun drie kinderen studeert.