Een aantal (on)bekende Deventenaren met roodgele roots delen iedere week hun visie op Go Ahead Eagles en meer met ons. Deze week is de beurt aan Edwin Lugt die o.a. enkele jaren voorzitter van Go Ahead Eagles is geweest.
DE RELIGIE WAAR GEEN PAUS TEGENOP KAN
In de week dat de degradatie van zowel FC Groningen als Cambuur Leeuwarden het aantal Eredivisieclubs in de twee meest noordelijk gelegen provincies van ons land tot welgeteld één reduceerde en de provincie Overijssel zich volgend seizoen met vier vertegenwoordigers weer trots de hofleverancier van de Eredivisie mag noemen, voltrok zich in het relatief arme zuiden van Italië een -in ieder geval vanuit voetbalperspectief beschouwd -klein wonder.
Na maar liefst 33 jaar wachten (1990, mét Maradona) kon de voetbalgekke stad Napels het landskampioenschap eindelijk weer eens vieren, een gebeurtenis die tot een vreugde-explosie van welhaast orgastische omvang leidde.
In plaats van de uitwedstrijd tegen Udinese op televisie te bekijken, besloot ik af te stemmen op een live-uitzending op internet waar een door vier schermen omringde presentator zich gedurende ruim vier uur het absolute centrum van de wereld waande. Middels één scherm had hij zicht op de wedstrijd, met de andere drie op respectievelijk het Maradona-plein in Quartieri Spagnoli (met de bekende muurschildering van Diego), de boulevard van Napels en Pizzeria O’ Pezzereniello, eigendom van de familie van Napoli-speler én kind van de stad, Gianluca Gaetano.
Tijdens de laatste minuten van de wedstrijd, toen duidelijk werd dat de eindeloze smeekbedes in de Napolitaanse kerken en kapelletjes eindelijk verhoord zouden gaan worden, voltrok zich in de studio een schouwspel dat zijn weerga niet kende. Minutenlang bedankte de inmiddels tot tranen geroerde presentator met overslaande stem alles en iedereen die aan dit ongekende succes van SSC Napoli had bijgedragen. Vanzelfsprekend kon de tot heilige verklaarde Diego daarbij ook niet ontbreken.
Ongetwijfeld had deze, dikbuikig en onderuithangend in zijn welverdiende zetel in de hemel, de hogere machten ertoe weten aan te sporen om de club waar hij zijn grootste successen had behaald en waarvan onder meer het stadion naar hem is vernoemd, van hun zegen te voorzien. Zeker in Napels is voetbal religie dat tegelijkertijd houvast, hoop én troost biedt. Geen paus kan daar tegenop.
Toen het laatste fluitsignaal had geklonken hief de volkomen door emoties overmande man dan ook zijn armen ten hemel en krijste een tiental keer ‘è finito’ alvorens hij ‘siamo campioni d’italia’ wist uit te brengen. De beelden met uitzinnige fans spraken vervolgens voor zich.
Ook ik, van wie in huiselijke kring bekend is dat hij het bij Het Kleine Huis op de Prairie al niet droog kan houden, was emotioneel diep geraakt. Zonder te overdrijven vormden deze beelden (op de twee promoties van Kowet na natuurlijk…) het mooiste dat ik in decennia op voetbalgebied heb mogen aanschouwen. Die ongeremde en rauwe emoties, schitterend.
Het toonde dus maar weer eens aan waarom voetbal voor honderden miljoenen liefhebbers wereldwijd zoveel meer is dan een spelletje. Natuurlijk vormen wij nuchtere Hollanders een wat minder expressief en emotioneel volkje dan onze vrienden in Zuid-Europa of Zuid-Amerika.
Maar ook in Nederland gaat bij een supporter de liefde voor en verbondenheid met zijn of haar club diep, heel diep. Ongeacht of de club zich in de top van de Eredivisie dan wel in het afvoerputje van de KeukenKampioen Divisie bevindt.
Clubliefde draagt bij aan de identiteit van mensen, het geeft houvast in een turbulente wereld, het is cult, het zorgt voor plezier, vertier én verdriet, het verbindt, het wordt van generatie tot generatie overgedragen en, last but not least, het voorziet in de oer-behoefte van tribal rivalry (het stamgevoel en de daaruit voortkomende onderlinge rivaliteit). En laten we wel wezen, het geeft een heerlijk gevoel om daarvan deel te kunnen uitmaken.
Het is daarom extra jammer dat dit alles de laatste tijd overschaduwd is door storend gedrag op en rond de Nederlandse velden. De KNVB heeft uitstekend gehandeld door binnen het stadion een zero tolerance beleid toe te passen, hoe onevenredig hoog sommige straffen ook lijken te zijn. Het publiek heeft behoefte aan duidelijkheid en de positieve resultaten hiervan lijken gelukkig al zichtbaar, mede omdat de sociale controle zijn beoogde werking doet.
Het is nu nog aan de clubs en hun coaches om het aanstellerige en opgefokte gedrag van sommige spelers aan te pakken. Zodat we weer volledig kunnen genieten van zowel de strijd op het veld als de sfeer op de tribunes en de discussie over randzaken verdwijnt.
Aan die sfeer op de tribunes zal het komende zondagmiddag in De Kuip in ieder geval niet ontbreken. Voor de spelers van Go Ahead en de bijna 1.000 meereizende supporters zal het ongetwijfeld een geweldige ervaring zijn om het in het kolkende hol van de leeuw op het ‘moment suprême’ tegen de (terechte) aanstaande kampioen op te nemen. Maar hoe erg Feyenoord het kampioenschap ook is gegund, het zou toch wel heel mooi zijn als het feest door toedoen van ‘onze jongens’ nog een weekje moet worden uitgesteld.
Come on Eagles!
