Wekelijks delen bekenden met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Eric Whittie, Robert Heukels, Erdal Ascipinar en Edwin Lugt wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Deze week is Edwin weer aan de beurt!
CLUBLIEFDE EN DE POLITIEKE SLANGENKUIL DIE AJAX HEET
Kan iemand twee of meer grote liefdes in zijn of haar leven hebben gekend? Ja, dat kan natuurlijk.
Nu heb ik dit zelf niet in de privésfeer ervaren, getuige het feit dat ik inmiddels al 40 jaar samen ben met mijn lieftallige, die ik overigens tijdens een blind date op de eerste de beste avond al meldde dat ze mijn vrouw zou worden. Ok, het was op een gala op Nyenrode, dus ik probeerde natuurlijk op een vrij kansloze manier indruk te maken én ik was ongetwijfeld dronken – dus overmoedig.
Mijn amoureuze toenadering werd dan ook vriendelijk maar beleefd afgeslagen. Opgeven staat echter niet in mijn woordenboek en dus wist ik haar ruim 2,5 jaar later alsnog voor mij te winnen – en daar heb ik tot aan de dag van vandaag geen seconde spijt van gehad. Of dat voor haar eveneens geldt is een tweede, maar dat terzijde… 😉
Op voetbalgebied ben ik echter op meerdere liefdes te betrappen. En dat ook nog eens tegelijkertijd…
De afgelopen weken ben ik met enige regelmaat door mensen aangesproken met de vraag waarom ik, als oud-voorzitter van Go Ahead Eagles, me zo druk maak over de situatie bij Ajax en de wijze waarop deze club, althans de RvC, haar nieuwe CEO Alex Kroes heeft behandeld.
Welnu, dat laat zich eenvoudig verklaren. Naast Go Ahead Eagles en Sydney FC zit namelijk ook AFC Ajax in mijn hart.
De liefde voor de eerste twee clubs is ontstaan tijdens de periode dat ik werkzaamheden voor hen verrichtte, bij Sydney FC van 2009 tot 2011 en bij Go Ahead van 2012 tot 2018. Waar die liefde op is gebaseerd? Hoofdzakelijk op het contact met mensen, met de achterban.
De wijze waarop de fans, waaronder ook veel sponsors, de relatie met hun club beleven en de club een essentiële rol in het leven van diezelfde fans vervult werkt simpelweg besmettelijk, in ieder geval op mij.
Afgelopen weekend bezocht ik hier in Sydney de derby tegen Western Sydney Wanderers. Sydney FC bestaat nog geen 20 jaar en toch voelen veel fans zich nu al voor het leven met de club -en daardoor ook met elkaar- verbonden. Ik heb nog altijd contact met de actieve fan-groep en het was dan ook weer een buitengewoon gezellig weerzien.
Bij Go Ahead is het niet anders. Iedere keer als ik er kom voelt het als een warm bad. De club koestert haar supporters, zich realiserend dat zij uitsluitend bij de gratie van haar achterban bestaat. Valt deze weg, dan verdwijnt tegelijkertijd het bestaansrecht.
Bij mijn ‘oude liefde’ Ajax is dat échte warme gevoel in de loop van de afgelopen decennia helaas behoorlijk aangetast.
Als jochie van 15, opgroeiend in een dorp onder de rook van Delft, toog ik vanaf 1977 iedere twee weken met de trein naar Amsterdam om vervolgens met lijn 9 naar De Meer te gaan. Gedurende ruim 20 jaar volgde ik de club thuis én uit, vanaf 1985 ook internationaal.
Voelde de puur vanuit commerciële overwegingen doorgevoerde verandering van het clublogo in 1991 al niet goed, toen de club in 1996 zijn intrek in de Arena nam en een kleine twee jaar later naar de beurs ging, werd bij mij daadwerkelijk een kentering ingezet.
Niet zozeer deze gebeurtenissen an sich maar de tegelijkertijd plaatsvindende verwijdering van de achterban lagen hier aan ten grondslag.
De toegankelijkheid nam af en, als gevolg daarvan, tevens het gevoel van clubbinding – terwijl het juist bij een schaalvergroting en de bijbehorende (noodzakelijke) professionalisering de kunst (én taak) van de bestuurders is om de cultuur binnen en het DNA van de club te bewaken.
Ajax is daar niet in geslaagd. Sterker, van een afstand bezien is de club inmiddels verworden tot één grote politieke slangenkuil waarbij ego’s over elkaar heen struikelen en het clubbelang op de tweede plaats staat. En het lijkt de afgelopen jaren alleen maar erger te zijn geworden.
De wijze waarop Michael van Praag heeft getracht Alex Kroes binnen enkele weken na diens aantreding ‘kalt te stellen’, is hier wat mij betreft exemplarisch voor. Mijn inschatting is dat hij daartoe werd aangezet door personen die geen afstand van oude dogma’s durven, kunnen of willen nemen, dan wel zich simpelweg in hun positie bedreigd voelen.
Ik daar kan erg slecht tegen. Helemaal omdat hier sprake is van een echte clubman met bewezen kwaliteiten. Die schoon schip wil maken, bij wie het voetbal en het verenigingsleven centraal staat én wiens ego niet de boventoon lijkt te voeren.
Alex Kroes heeft bij Go Ahead Eagles de persoonlijke en warme sfeer mogen ervaren die Ajax tot ruim 30 jaar geleden ook ademde en kan deze wellicht in Amsterdam terugbrengen. Daarnaast heeft hij in Deventer bewezen dat hij weliswaar van de directe aanpak is, maar ook als verbinder tussen de mensen staat.
Deze eigenschappen vormen een mooie combinatie en dat belooft veel goeds voor de fans van Ajax. Maar ja, dan moet hij wel in de positie van CEO terugkeren….
