Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Robert Heukels trapt, is deze week aan de beurt en blikt terug naar de zomer van 2020 toen zijn fluwelen pen, de toenmalige Go Ahead Eagles speler, Addahchouri liefdevol omschreef…
Het was augustus 2020 en op deze plek schreef ik een column over Zakaria Eddahchouri. De jonge nummer 10 van Kowet was destijds 20 en stond te boek als een groot talent uit eigen kweek. Dat laatste kon je betwisten, want Zakaria kwam uit Papendrecht en had zijn jeugdige roots bij Feyenoord liggen, maar nadat zijn spoor daar dood was gelopen en FC Twente hem parmantig afwees, probeerde de jonge stylist het in zijn uppie in Deventer. Eenzaam in een studiootje zat hij daar, ver van familie en vrienden, maar hij wilde zo graag profvoetballer worden, dus zette hij door. En langzaam maar zeker knokte hij zich naar het eerste. Toen Kees van Wonderen kwam, probeerde hij in de voorbereiding op het seizoen Zakaria op de tien. De supporters hadden er geen geduld mee, er werd op allerlei fora gesmeekt om een aankoop, want we misten een speler achter de spitsen, zoveel was zeker.
Voor mij niet, als ik zo mijn column teruglees, maar ik was een roepende in de woestijn. Ik schreef als romanticus dat die nieuwe nummer tien helemaal niet nodig was, dat ie er al was en dat hij Zakaria heette. En nee, ik had destijds geen gelijk. Eddahchouri was nog te grillig, nog te licht, brak er net niet doorheen. Maar in plaats van te breken, bleef hij vechten, zich verbeteren, erop hopen dat zijn kans zou komen. Het zal weinigen nog heugen, maar in de wedstrijd waarin Go Ahead Eagles promotie afdwong op Woudestein speelde Eddahchouri een rol. Hij viel in en ik zie hem op alle foto’s extatisch juichen. Hij was na de jaren in de jeugd een echte Eagle geworden en hield van zijn club.
Zakaria zeurde nooit en bleef het proberen, maar nooit kwam hij volledig los. In de eredivisie speelde hij slechts een wedstrijd en op een gegeven moment besloot hij dat het klaar was, hij ging naar Koninklijke HFC, een amateurclub die niet eens op het hoogste niveau acteerde en waar bier drinken veel belangrijker is dan voetballen. Ik kon het niet begrijpen dat het ging zoals het ging. Iedere keer wanneer ik hem bij Go Ahead had zien spelen, dacht ik: hoe kun je zoveel talent hebben, zoveel potentie en waarom komt het er dan zelden of nooit uit? Aan zijn instelling lag het niet, aan de coaches ook niet, het leek nog het meest op een blokkade in zijn brein. Ik moest sterk denken aan de beste schaatscoaches die ik kende, die over hun pupillen met bizar veel talent maar matige prestaties altijd zeiden: een kwestie van overconcentratie. Soms wil iemand te graag, soms is de wil zo sterk dat de geest breekt.
Het kan, ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik plots Eddahchouri terugzag op de velden bij Telstar. Inmiddels 22 jaar en hij pakte toch nog een kans in het betaald voetbal. En verdomd, het begon te draaien, en verhip, hij begon te scoren. Het hield maar niet op. Bij Telstar, waar de druk niet bijzonder hoog is en de sfeer altijd top, straalde hij van oor tot oor en was hij een voortdurend middelpunt van het feest. Dit seizoen knalde hij naar de eerste plek op de topscorerslijst en het kon toch niet anders of Zakaria zou deze winter de eredivisie betreden, misschien wel bij ons, hoe mooi zou dat zijn…
Maar toen kwam Deportivo la Coruna en die blies alle dromerij uit. De roemruchte club, afgezakt naar de middenmoot van de Segunda Division, de club waarbij je meteen denkt aan namen als Bebeto, Diego Tristan, Juan Carlos Valéron en Roy Makaay, pikte Zakaria op en gaf hem een dik vet contract van 3,5 jaar. Adios zei Zaka en hij pakte het vliegtuig. Afgelopen zondag was meteen zijn debuut en hop, daar rende hij al naar de aanhang om het feest te vieren, want natuurlijk, hij scoorde.
Eddahchouri is 24 en eindelijk daar waar hij hoort. De tijd heeft zijn ding gedaan, alle geduld en alle zweet en bloed en tranen worden nu beloond. De belofte wordt meer en meer ingewilligd en nee, dit is nog lang niet het einde. Een man die zo sterk is om zoveel tegenslag en teleurstelling te overwinnen, die alles deed om in Deventer te slagen maar er nooit doorheen brak, glorieert nu voor meer dan 30.000 dolenthousiaste Spanjaarden in een prachtig stadion. En nee, ik had destijds geen gelijk en was te vroeg met mijn liefdesverklaring, maar ja, wat ben ik nu ontzettend blij voor hem.
Onderstaand de column van Robert Heukels uit augustus 2020…
