Wekelijks delen vier bekende Deventenaren, met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Robert Heukels.
Vaderliefde en vriendschap
Iedere zaterdag sturen we elkaar appjes. Hij weinig woorden. ‘Floris?’ is het meestal. Dan begrijp ik: Michel Boerebach wil graag weten hoe mijn zoon heeft gekeept, de uitslag, de avonturen van de 12-jarige boys van Swift uit Amsterdam. Als ik klaar ben met alle informatie (wereldredding op cruciaal moment, YouTube-filmpje van alle goals, ongegeneerde opschepperij) rond ik altijd af met: ‘Lyns?’ En dan begint Michel, vaak wat mopperend, maar grenzeloos liefdevol over de verrichtingen van het team van zijn zoon, eveneens 12 jaar jong. We kunnen er zomaar twintig minuten mee kwijt zijn en aan beide kanten is er een vaderlijke glimlach, we appen over de essentie van het leven. Michel is al decennia een goede vriend. Trouw, zacht, zwarte humor. Na de dood van Lesley en Sven was het nooit meer zaterdag voor hem. Twee zonen verliezen. De tijd heelt nooit alles.
Tot Lyns kwam en de zaterdag heel voorzichtig weer aanklopte. Blonde manen, typische loop, geweldig schot. Het genieten van wat er nu is. Godzijdank. Gisteren doopten schrijver Eddy van der Ley en Michel het boek ‘Hoi papa’ en op het moment waarop Michel zijn Lyns in de armen sloot om hem het eerste boek te geven, golfde het leven door de zaal. Pijn, hoop, liefde, maar vooral vriendschap gaf de overvolle Van Wijnen Lounge van De Adelaarshorst terug. Daar, in de menigte zaten en stonden ze. Al die lange mannen, al die vrienden die Michel aan hun borst hebben gedrukt en nooit meer loslieten. René Eijkelkamp, Nico van Zoghel, Marnix Kolder, Leon de Kogel. Ook wat kleinere vrienden keken geroerd toe. Geoffrey Knijnenburg, Xandro Schenk, Gersom Klok, Randy Wolters, een hartje achter hun namen, ze waren er, ze stonden er. Echte Eagles als Adrie Steenbergen, Hans de Vroome, Monique Olthof, vader en zoon Nijenhuis, ze slikten en zonden hun liefde. De vrouwen van Michel, Dora, de moeder van Les en Sven, Angela, de moeder van Lyns, ze waren er. Het werd een prachtige avond, troostend en hoopvol.
Dat boek van Michel moet iedereen lezen. Het is prachtig geschreven door Van der Ley, maar dat is het niet alleen. Hij heeft een geniale vorm gekozen door met Michel al die vrienden af te lopen, een roadtrip, en de gesprekken die dan ontstaan, zijn odes aan echte vriendschap. Dat maakt het voor iedereen waardevol: geen boek gaat zo over ware vriendschap als dat van Eddy en Mies. Het is een rijk boek, mensen zullen er ongelooflijk veel aan hebben en zelf groeide mijn bewondering voor types als Eijk en Kol. Want Mies houdt erg van eenlettergreepwoorden, ook al kan hij zelf best een potje dichten en schrijven. Genoeg mensen die na de tragedie een brief schrijven. Een belletje. Een knuffel. Maar geprezen zijn de mensen die blijven bellen, blijven schrijven, blijven knuffelen. De mensen die ooit bij Go Ahead besloten dat Michel tot het einde der tijden een functie binnen de club moest hebben: dat zijn de ware helden. ‘Hoi papa’ gaat over vaderschap. ‘Hoi papa’ ontroert, lokt een glimlach uit, laat herkennen en ook weer niet, want bijna niemand kan het zich voorstellen wat Michel heeft doorstaan.
‘Hoi papa’ gaat over moed, doorzetten, deep down gaan en weer opstaan. ‘Hoi papa’ gaat over Lyns, Sven en Lesley. Het gaat over Dora, Angela en mijn vriend Michel. Maar bovenal gaat het over hartverscheurend krachtige vriendschap. Lees het. Doen.
Noot van de redactie:
‘Hoi papa, de herrijzenis van Michel Boerebach’ / ISBN 978-94-6323-762-8
