Wekelijks delen bekenden met roodgele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Voor dit seizoen zijn dit Erdal Ascipinar, Robert Heukels, Edwin Lugt en Martijn Jongbloed. Deze week is Robert Heukels alweer aan beurt: waar blijft de tijd..
Natuurlijk, ik ben soms een watje. Maar in alle euforie rondom Go Ahead bloedt een stukje van het roodgele hart. Ik denk aan Jakob, zoals ik ook vaak denk aan Søren en Finn en de andere gekwetsten. Geblesseerde spelers, ze verdwijnen tijdelijk in een diepe schaduw en hoe meer de tijd verstrijkt des te minder lichtbundels hun zwoegen vinden.
Het voetbal stopt nooit, de waan van de dag, aangejaagd door talloze camera’s en analisten, neemt de massa mee in de reis. Als Go Ahead wint zoals het nu wint en speelt zoals het nu speelt gaat het over de juichende helden die we zien excelleren. We plakken ze de status van superster op en zetten er een prijskaartje op, want de miljoenen worden vast al elders gereserveerd om het adelaarsnest leeg te roven. Toch? Hijgerig volgt het peloton media en supporters de ontwikkelingen, voor diepgang en compassie is zelden tijd.
Ik denk aan Jakob. Ik zie dat beeld weer voor me. Ziekenhuis, Ipad, teammanager naast zich. Waren ze zich aan het inlezen wat de blessure voor consequenties had? Wilden ze alles weten over de foto van de breuk, rekenden ze de weken aan herstel uit, wanneer zou Jakob weer wedstrijdfit over de velden fladderen, met zijn tovenaarsstok passes over de hele versturend, scorend, juichend, vrij, zonder pijn? Later die week zou Jakob nog even stralen als Het Talent van de Maand bij ESPN, daarna zocht het licht naar de nieuwe helden. Milan, Mathis, Victor, Dean en vooral de Finse Oliver, het is nu hun tijd, het is hen gegund, ook zij hebben genoeg schaduw meegekregen.
Jakob zal deze weken zwoegen, herstellen, lange dagen maken. De spieren worden eerst slap, moeten dan weer aansterken, een hels karwei. De voet moet weer van hem gaan voelen, de eerste stappen zullen spannend zijn. In het hoofd een storm, in het hart de hoop en het vuur, want natuurlijk wil Jakob terug naar zijn beste vriend, de bal.
Voor Finn zal het niet anders zijn geweest, voor Søren is het al zijn tweede beproeving. En ondertussen zwellen de emoties aan, zonder hen. De bekerfinale wordt gehaald, de wedstrijden van belang stapelen zich op, het voorjaar lonkt en de lust tot spelen is niet te beteugelen. We juichen mee met de roodgele helden en zingen dat we naar de Kuip gaan. Maar ik denk aan de gekwetsten en hunker naar het moment dat ze bevrijd en zonder pijn weer gevonden worden door de warmte van het licht en de geluiden van erkenning.
