Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Marco Timmer wisselden elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Wisselden, want dit is de laatste maandelijkse bijdrage van Marco Timmer.
Adelaarshorst-honger
Voorlopig even de laatste roodgele column van mijn hand. Ik heb het een jaar met heel veel plezier gedaan. Over onze club raak je ten eerste nooit uitgeluld en geschreven en tweede was het een uniek en historisch jaar. Erg genoten van de vechtmachine die ontstond en die Kees van Wonderen afgelopen seizoen creëerde. Voor een columnist in elk geval gefundenes fressen zoals de Duitsers zeggen.
Vanuit die Heimat ook deze laatste column, aangezien ik voor Voetbal International de verrichtingen van PSV tijdens het trainingskamp in de voorbereiding op het duel met Galatasaray op de voet volg. Daarmee gelijk de reden aanstippend waarom ik op structurele basis even geen column over Kowet meer zal maken. Het werk stopt namelijk nooit in het voetbal en komend seizoen wil ik vooral op de Leo Halle genieten van de Eagles in de Eredivisie. Op de kanalen en platformen van VI zal ik zeker wel de nodige artikelen en dergelijke over de verrichtingen van Kees en zijn neefjes blijven produceren.
Van de voorbereiding van Go Ahead krijg ik door werk in elk geval live niets mee. Wel hoor, lees en zie ik natuurlijk veel roodgele dingen. Aan de ene kant is het jammer dat ik er niet bij ben, want de voorbereiding vind ik persoonlijk één van de leukste periodes om een club te volgen. De reden is simpel, iedereen is nog vrolijk. Nu natuurlijk helemaal omdat het Eredivisieavontuur wacht en spelers en staf niet kunnen wachten zich ook op een hoger niveau te laten zien.
Als journalist heb ik in 23 jaar ruim veertig voorbereidingen meegemaakt. Die in de zomer en die in de winter. Door de trainingen die dan meestal openbaar zijn kom je heel veel te weten over de kwaliteiten en het karakter van individuele spelers, de hiërarchie in een team, de dynamiek in een groep en de chemie tussen trainers en spelers.
Het allerleukst vind ik het als een proclub tegen een andere profclub op een trainingscomplex van een amateurclub speelt. Voor die amateurs is het dé wedstrijd van het jaar en ze trekken alles uit de kast om het voor zowel de profs, de supporters en de eigen leden zo fantastisch mogelijk te maken. Een groot compliment aan mijn clubgenoten van SV Terwolde die al dertig jaar een keurige gastheer zijn voor mijn andere cluppie, die uit Deventer. Heel jammer dat de coronapandemie er al voor de tweede keer voor heeft gezorgd dat de sjeu er voor de fans toch een beetje af is.
In Voetbal International hebben we in de voorbereiding al jaren de onvolprezen rubriek: Pezen in de Provincie. In het verleden heb ik de artikelen zelf ook geregeld gemaakt. In het spoor van de rondreizende profclubs trek je een hele week door heel Nederland, kom je op mooie of bijzondere complexen mooie en bijzondere mensen tegen. Het is heerlijk. Wie er je ook altijd tegen het lijf loopt, is voormalig toparbiter Roelof Luinge. Die van: Géééén Théater Sikora of Wil je een kaart, hier heb je er één. En dat natuurlijk in dat mooie Groningse accent. Luinge kan maar geen afscheid nemen van de fluit en heeft nog altijd weilandhonger zoals mijn collega Geert-Jan Jakobs het vorig jaar zo mooi opschreef. Na afloop drinkt Luinge voldoende rode wijn – hij komt altijd met chauffeur – om de smeuïge anekdotes uit zijn roemrijke verleden, met een grote slagroomklopper nog net even wat aan te dikken. Prachtig.
Wat ik ook zo mooi vind aan de voorbereiding, is dat het helemaal niets zegt. Clubs kunnen bijvoorbeeld een fantastisch trainingskamp hebben, waar alle faciliteiten waanzinnig zijn, de spelers werken zich fysiek de ballen uit de broek en na een matige start met één gelijk spel en twee verloren wedstrijden is het goede gevoel weg. Dat is ook de voorbereiding. Iedereen geniet, na een vakantie eindelijk weer op het veld. Lekker met je teamgenoten voetballen en dollen. De sfeer zit er lekker in. En dan…dan moet de trainer keuzes maken. Hij kan maar elf spelers opstellen en moet dus minstens zoveel jongens teleurstellen. De sfeer slaat tijdens een voorbereiding op het nieuwe seizoen daarom bijna ook altijd wel om. Omdat de transferwindow nog lang open is, zullen spelers die ontevreden zijn of buiten de boot vallen nog wegwillen. Dat is een zekerheid.
Daarom beste fangenoten, wanhoop niet, alle stagespelers uit alle windhoeken van de wereld ten spijt, bij Go Ahead komen er echt nog spelers met Eredivisie-ervaring bij. Kijk ook niet teveel naar de resultaten en het vertoonde spel in de voorbereiding. Het zegt allemaal niet zo veel. Straks, als het om het echie gaat, komt er een hele andere dynamiek op gang die een belangrijke rol gaat spelen. En daar heb ik in het geval van onze club veel vertrouwen in. Kijk naar wat er bij Go Ahead vorig seizoen gebeurde, na een povere start, ontstond een hecht en strijdbaar vriendenteam dat vanuit geslagen positie voor de winterstop alsnog gewoon promoveerde.
Kees van Wonderen zal op dat karaktervolle fundament dat er al ligt absoluut voort bouwen. Met de nodige versterkingen zal er in mijn ogen echt opnieuw een competitief elftal staan die de concurrentie met de ploegen die voor lijfsbehoud strijden heel goed aan kan. Ik heb het al vaker gezegd en blijf het herhalen: Go Ahead wordt minstens vijftiende.
Hoe mooi de voorbereiding ook is, uiteindelijk haalt niets het bij de spanning van de competitie. Ik heb geen weiland-honger, maar Adelaarshorst-honger. Ik zal er zijn op 13 augustus. Op de Leo Halle tribune, zeer waarschijnlijk met een biertje, als Kowet de eerste drie punten van het seizoen pakt. Rest mij niets anders dan jullie te bedanken voor het lezen van mijn hersenspinsels en iedereen een hele fijne vakantie te wensen. Tot in het stadion!
