Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie. Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar.
Het was weer eens zo ver, eindelijk mochten we weer opdraven in de competitie met een thuiswedstrijd op het programma tegen Almere City FC. Ik had enorme zin om onze Adelaarshorst weer eens te bezoeken. Om te kijken hoe ons ‘Kowet’ er van af zou brengen, maar bovenal ook om mijn vrienden weer eens te zien. Omdat iedereen het enorm druk heeft en er huiselijke verplichtingen zijn, komen we elkaar meestal weer tegen in ‘De Horst’. En dat is meestal lachen, gieren en brullen. Dit ondanks dat we allemaal ons eigen verdriet hebben.
Maar allereerst moest er nog op zondag gewerkt worden; ik had dienst vanaf 07.00 uur in de ochtend tot 14.00 uur en zoals de meesten van jullie weten, werk ik op de trein voor de Nederlandse Spoorwegen. Ik begin en eindig altijd in Zutphen, dat is mijn standplaats. Mijn plannetje was dat mijn kleding meeging naar Zutphen, om dan na mijn diensttijd snel in de parkeergarage om te kleden. Daarna dan op volle toeren, zover het natuurlijk is toegestaan, naar ‘De Horst’ te rijden. Maar ja, het liep natuurlijk weer niet zoals ik het gepland had. Mijn laatste slag op de trein was van Den Bosch naar Zutphen, alleen was er helaas een seinstoring tussen Nijmegen en Arnhem. Roet in het eten dus. Dat betekende uiteindelijk dat mijn trein werd opgeheven in Nijmegen. Als alles daarna meezat zou ik een half uur later in Zutphen aankomen, om 14.30 uur. De aanvangstijd van ‘Kowet’ vs. Almere City dus.
Eerlijk gezegd had ik inmiddels de ‘pee’ erin en had niet zoveel zin meer om te gaan haasten of me om te kleden; wilde gewoon geen halve wedstrijd bezoeken. Maar toen kwamen mijn vrienden in actie, de één belde, de ander appte en allemaal zeiden ze: “Niet zeuren maar gewoon komen Erdal, het is wel ons Kowet hè!” Na ff in conclaaf met mezelf te zijn geweest, gaf ik gehoor aan het advies van mijn vrienden. Dus toch maar gauw omkleden, jas, broek en sneakers aan en tenslotte m’n Eagles mutsje op en hup gauw naar Deventer, naar het mooiste stadion van Nederland.
Dat was volgepakt met ongeveer 8500 supporters en er hing een heerlijk ouderwets zondagmiddag sfeertje in de lucht. Toen ik de tribune opklom en al die bekende gezichten weer zag, deed het me wel wat, een soort gevoel van thuiskomen. Een trots gevoel. Blij dat ik toch naar mijn vrienden had geluisterd. Na de gebruikelijke boksjes, high fives, knipoogjes en handen schudden kwam ik uiteindelijk bij mijn eigen vrienden. Daar stonden ze dan, karakteristieke rauwe koppen met af en toe een grote bek, maar allemaal met een gouden hartje. Eén voor één stoere hardwerkende mannen met verschillende achtergronden, die allen heel goed zijn voor ‘hunnie’ gezin maar ook altijd klaarstaan voor elkaar. Godzijdank ben ik gezegend met deze vrienden, deze mannen staan altijd klaar, vooral in slechte tijden. Goed dat jullie er zijn vrienden!
Natuurlijk geldt dit ook voor mijn vrienden die er afgelopen zondag niet bij konden zijn, om verschillende redenen. Wedstrijd ‘an sich’ was meeslepend, spannend en vol actie. Soms werd er goed gevoetbald met mooie driehoekjes, steekballetjes en wat andere hoogstandjes. Almere City heeft ook een goed voetballend team met de rooie onverzettelijke stoorzender Verheijdt voorin en een goede keeper. Al valt het mij inmiddels wel op dat bijna alle keepers van de tegenstander die hier komen, hun beste prestatie van het seizoen in de Adelaarshorst beleven. Is ook niet gek natuurlijk, in zo’n mooie ambiance komen er extra krachten los. Jammer genoeg hebben we uiteindelijk niet kunnen winnen maar daarentegen wel weer de veerkracht getoond om een achterstand om te buigen tot een gelijkspel en voor de zoveelste keer zijn wij dus ongeslagen gebleven.
We blijven een taaie en moeilijk te nemen horde voor vele clubs. Compliment waard dacht ik toch! Als wij iets meer scorend vermogen voorin hadden, zonder tekort te willen doen aan onze huidige spitsen (wat had ik dat doelpunt gegund aan Pouwels zeg…) dan had de wereld er ietwat anders uit gezien, voor een ieder die roodgeel minded is. Maar goed, laten we wel wezen, we zijn nog in de race voor de KNVB-beker, doen volop mee in de strijd voor de nacompetitie en directe promotie is ook niet 1-2-3 een utopie meer. Dus wie weet wat de toekomst ons Deventenaren zal brengen.
Ik ben eigenlijk allang blij als deze selectie bij elkaar kan blijven, daar er serieuze interesse is voor onder meer Navratil en onze ‘rooie Ossche gifkikker’ Van der Venne. Genoeg werk aan de winkel dus voor Alex Kroes, Paul Bosvelt en Jan Willem van Dop. Jammer genoeg heeft Sam Beukema, een Deventer jongen die zich knokkend in het elftal heeft gespeeld, een vervelende knie-blessure opgelopen en is een tijdje uit de roulatie. Beterschap en sterkte toegewenst Sam, hopelijk kom je nog sterker terug.
Teruglopend naar mijn auto droomde ik nog ff voort, dat we straks in de eredivisie spelen in een prachtig stadion van 14.000 plaatsen, wat dan ook eindelijk af is. Met twee mooie steile tribunes erbij inclusief horeca en meer comfort. Dat ons maatje ‘Henne’ weer gezond en wel aansluit bij ons op de tribune. Dat mijn lieve moeder (inmiddels bij chemo dag 8, en ze doet ontzettend goed haar best!) weer wat op krachten is om eens mee te kunnen naar Kowet. Even voetbalcultuur laten snuiven tussen de ‘Moker’, ‘Barbier’, ‘Lange’, ‘Rooie’, ‘Mel’, ‘Peaky Blinder’, ‘JeePee’, ‘Henne’, ‘Kalaider’, enz… Ik was het half uurtje bijleggen op het werk allang weer vergeten, mede dankzij boven genoemden.
Wat is het toch heerlijk om een Eagle te zijn, proud to be one of them!!
