Wekelijks delen vier bekende Deventenaren met rood gele roots, hun visie op Go Ahead Eagles en meer. Robert Heukels, Gerard Somer, Erdal Ascipinar en Roy Beumer wisselen elkaar wekelijks af met een eigen column over hun cluppie.
Ditmaal is het de beurt aan Erdal Ascipinar, echter is Go Ahead Eagles nu even van ondergeschikt belang voor hem. Lees zelf het emotionele relaas van een hartstochtelijk voetbalfan die afgelopen zondag noodgedwongen afscheid moest nemen van zijn moeder…
Eind september 2019 vertelde ik jullie allemaal, via mijn column bij Deventer Voetbal, dat mijn mooie moeder ziek was. Door de artsen werd geconstateerd dat mamma helaas de vreselijke ziekte K. had.
Maar aangezien mijn moeder een levensgenieter pur sang is en daarbij ook nog eens een hele sterke vrouw, wilde ze het oneerlijke gevecht toch aangaan. En ze heeft gevochten hoor, tot de laatste snik! Voor mij en m’n gezin, voor haar dochter en haar gezin, voor de kinderen van mijn overleden broertje, voor haar familieleden, voor haar vriendinnen, voor haar buren en voor alle andere kennissen, maar ook voor haarzelf. Ze hield ontzettend veel van al deze mensen, iedereen was ook dol op mijn lieve moeder.
Als 19 jarig Turkse meisje uit een dorpje bij Sivas, werd mijn moeder eindelijk herenigd met haar man in de mooiste stad van Nederland, namelijk Deventer. Mijn vader was eind 1969 getrouwd met mijn moeder, maar kreeg de mogelijkheid om tijdelijk naar Deventer vooruit te verhuizen vanuit Turkije om als gastarbeider aan het werk te gaan. Zonder geld en moederziel alleen, in een voor hen nog vreemd land, hebben mijn ouders keihard gewerkt en krom gelegen zodat er een betere toekomst later voor ‘hunnie’ kinderen mogelijk was. Zichzelf opofferen dus voor ons, de kinderen. Ben mijn ouders daarvoor eeuwig dankbaar voor al het goede in mijn leven, voor al de liefde die ze gaven, voor al die wijze levenslessen, maar bovenal ook voor de kansen die zij mij, mijn broertje en mijn zusje hebben geschonken. Door hen ben ik gevormd en ben ik wie ik nu ben.
Afgelopen zondag, op 5 april 2020 om 11.13 precies, is mijn lieve moeder gestorven in mijn handen en in haar eigen huis. Ik heb, als zoon zijnde, zoveel mogelijk mijn moeder kunnen verzorgen met alle liefde die ik in me had. Mede door mijn lieve mooie vrouw en sterke zoon, had ik elke keer de kracht weer hiervoor. Maar ook mede door alle lieve en zeer kundige thuiszorg Carinova medewerkers, onze fijne en zeer betrokken huisarts, mijn zwager, mijn vrienden, mijn familie, mijn moeder haar buren en vrienden. Trots en voldaan heb ik de laatste eer aan mijn moeder kunnen bewijzen. Ook bedank ik alle verplegers en artsen van het Deventer Ziekenhuis voor alle zorg en deskundigheid.
Ondanks die ‘rot-corona’ hebben we mamma dinsdagmiddag een mooie afscheid kunnen geven bij begraafplaats Steenbrugge. Helaas mochten er maar 30 mensen aanwezig zijn door de corona maatregelen in opdracht van de RIVM, overmacht waar men niks aan kan doen. Het is zoals het is. Ik vond het daarom erg moeilijk om vele vele mensen niet te kunnen uitnodigen. We leven tegenwoordig in een soort van ‘slechte film’ door de ‘rot-corona’.
Nooit heb ik vermoed dat wij zoiets geks zouden meemaken in ons leven. Aangezien we allemaal willen dat onze kinderen straks een mooi leven hebben, moeten we ons strikt aan de regels houden die ons worden opgedragen. Probeer als het enigszins kan boodschappen voor de oudere mensen te doen of andere kleine klusjes als je dan toch naar buiten gaat. Want juist onze ouderen hebben het extra zwaar met deze irritante ‘rot-virus’. Ik heb geen ouders meer, maar zou heel graag willen zien dat zoveel mensen nog heel lang van ‘hunnie’ ouders kunnen genieten. Geef corona aub niet de ruimte om de ouderen weg te laten nemen. Probeer dus zoveel mogelijk binnen te blijven, houdt genoeg afstand van elkaar probeer te helpen waar het kan, en vooral dus bij de ouderen.
Normaliter gaat mijn columns 80/90% over ons Kowet, maar nu zijn er vele malen belangrijkere dingen aan ons hoofd. Eerst deze ‘rot-corona’ verslaan, dan weer de focus op de mooiste bijzaak in het leven van ons allemaal, Go Ahead Eagles uit Deventer.
Anne (Mamma) ik hou van je voor altijd, nu misschien uit het oog maar NOOIT NOOIT uit mijn hart. Heb ontzettend van je genoten, van je overheerlijke Lahmacuns, jouw lekker gemaakte ‘kiep’, van al onze gesprekken, van het samen naar series kijken enz. enz. Trots op jou mamma, geef Pappe, Serdal en Şahin een dikke kus en knuffel van ons allemaal ♥ Mamma een schrale troost misschien, jullie vieren zijn allemaal op een zondag heen gegaan, alsof jullie het hebben afgesproken onderling.
Elke zondag zal ik nog meer aan jullie denken.
Rust zacht güzel Annem ? benim.
RIP
