Toch een bijzondere situatie, een competitiewedstrijd zonder publiek. Wijhe speelt vandaag tegen SDC ’12 uit Denekamp. Beide ploegen hebben uit de eerste twee wedstrijden een punt overgehouden. Over de wedstrijd van vorige week tegen Grol, die kansloos met 3-0 werd verloren, zijn geen lovende woorden gevallen deze week.
Vandaag zal het anders moeten en dat gebeurt met toch een paar opvallende wisselingen in het team. Mooi is dat Thom Wellenberg zijn rentree maakt in het team na een ernstige knieblessure, die hem een jaar lang aan de kant heeft gehouden. In de wedstrijd blijkt dat hij op een uitstekende manier weer de draad, centraal in de verdediging, oppakt. Op de bank zitten naast Bas Heutinck de gebroeders Blanke. Vooral Max zou je in de basis verwachten, zijn broer Gijs ruikt als A junior aan het hoogste niveau. Natuurlijk wel mooi dat er ook de bank goede voetballers zitten.
Het is vanaf het begin een open wedstrijd en Wijhe’92 wil de wrange smaak van vorige week wegwerken. Ze zijn fel, soms wat gehaast, maar laten duidelijk zien vandaag een resultaat te willen halen. Max Kiekebosch is de dirigent op het middenveld, sterk aan de bal, scherp in de duels en creatief in zijn spel. Sven Dokman is wel de meest uitgesproken exponent van fel en kort op de bal zitten. Lars Elshof is de derde middenvelder, nu weg uit de laatste linie, terug op een plek, waarop hij al eerder heeft laten zien, uitstekend uit de voeten te kunnen.
Er zijn geen lange heen en weer tik sessies en dat maakt de wedstrijd leuk om naar te kijken. Het is van beide kanten geen briljant spel, te veel slordigheden, waardoor balverlies ontstaat. De straffe wind, dwars op het veld, draagt er ook niet toe bij. Het maakt wel dat Marijn Ruiter te weinig bereikt wordt in de eerste helft. Hij is toch vaak, met zijn snelheid, een geweldig gevaar stichtende speler en pilaar van de aanvalskracht van Wijhe. Dolf Marsman is weer ouderwets aan sleuren en trekken in de spits, een kilometervreter. Menno Ruiter is het gevaar op de linkerflank, wat draait hij goed mee op dit niveau, terwijl hij ook nog de leeftijd heeft van een A-junior.
Mooi om naar te kijken, omdat het spel zich elke snel verplaatst van zestien naar zestien. Er zijn over en weer wel wat kansen, maar niet op basis van vloeiend spel. Beide ploegen werken hard en voor rust houden de routine van SDC ’12 en het jeugdige talent van Wijhe elkaar goed in evenwicht en gaan ze zonder doelpunt naar de thee.
Na rust weet Wijhe de gedrevenheid vast te houden en regelmatig wat meer naar voren te voetballen. De achterhoede onder de centrale leiding van de goed coachende Douwe Booij draagt haar steentje bij. Jesse van Dragt en Kristian Eijsvogel zijn betrouwbare sluitposten op de achterflanken. Met nog ruim een kwartier te gaan komt kort achter elkaar de reservebank binnen de lijnen. Eerst Max Blanke, daarna zijn broer Gijs en Bas Heutinck als derde. Zij vervangen de moegestreden Sven Dokman, Menno Ruiter en Lars Elshof. De vervanging gaat naadloos en Wijhe blijft goed voetballen met de drie nieuwkomers.
Er staan al 83 minuten op de klok als Douwe Booij met prachtige lange pass Dolf Marsman lanceert, waardoor deze laatste alleen op de keeper af kan gaan. Wordt zijn eerste inzet nog gestopt, de terugkomende bal werkt hij keurig in het doel. Een mooie bekroning op zijn harde werken. Wijhe speelt de wedstrijd goed uit, waar SDC ’12 nadrukkelijk meer druk uitoefent. De stand verandert niet meer en de drie punt worden genoteerd als de uitstekend leidende jonge arbiter Endeman affluit.
Een goede revanche op de magere prestatie van vorige week en een mooie opsteker voor deze getalenteerde jonge ploeg en trainer René Remie.
