Glenn Kobussen had wel moeite met zijn vertrek uit Hardenberg na 11 jaar, maar de drang terug naar Deventer was groter: “Eindelijk thuis met het gezin eten tijdens trainingsdagen.”
“Elf jaar is inderdaad best lang, maar ik had het naar mijn zin, werd gewaardeerd. Het was ook een hecht team, dat zal ik zeker gaan missen”, aldus de Deventenaar die een belangrijke rol vertolkte in de groep: “Als aanvoerder werd mijn rol eigenlijk steeds eenvoudiger, binnen de groep pakten bepaalde spelers gewoon een rol op waardoor ik in het veld een verlengstuk kon zijn voor de trainer en sturing kon geven aan het elftal.”
“Wat erg bijzonder is, zeker op het niveau van de 2e divisie, dat spelers de club zo trouw bleven. Vele jongens lopen er dan zeker vijf jaar of langer rond, binnen een hele mooie competitie. Mooi omdat het er in het veld best hard aan toe kan gaan, maar na afloop we gewoon een biertje met elkaar drinken. We hadden gewoon Melvin Platje er bij, die eigenlijk het 1e divisie niveau had en zo stegen we iedere keer in niveau om dit jaar zelfs om de titel mee te strijden.”
De 33-jarige Kobussen is wel een speler die altijd zijn mening geeft, maar dat botste nooit met de trainers: “Ik ben een leider in het veld en ook in de kleedkamer geef ik mijn mening, wat voor de trainer altijd voor andere inzichten zorgde en ook met respect werd meegenomen.“ Hoe dat komend seizoen gaat weet Glenn nog niet, want echt gesproken met trainer Decheiver heeft hij nog niet: “Ik heb Harry maar kort gesproken, het enige wat hij vroeg of ik het vuur nog heb om te presteren. Ik vind dat een logische vraag, want voetballen in de 3e klasse is heel anders.”
Het is inderdaad een stap terug voor de vader van twee: “Ik heb de opties serieus afgewogen waarbij ik eigenlijk wel klaar was met werkweken van 50/60 uur.” Glenn is ook nog actief als verkoper binnendienst in Hengelo: “De hoofdmoot voor mij is meer thuis te kunnen zijn, maar ook met Jarmo van ’t Hof kan spelen die ik goed ken, Fabian Put en Djeremy Waslander.” Want Helios had al een prima elftal afgelopen seizoen: “Ook nog Sander Krijns en Dennis Hettinga natuurlijk, daarmee hoop ik een seizoen mee te maken zoals ze die afgelopen jaar kenden.”
Kobussen kan het niveau dus nog verder omhoog krikken: “Daarnaast is de cirkel dan ook rond, want als jochie begon ik bij Helios. Vanuit de toenmalige D1 ben ik naar Vitesse gegaan en na drie jaar in Rotterdam gaan wonen.” Want Kobussen was intern bij Feyenoord, maar trof het niet toen het moment van doorbreken daar was: “Het was wel gigantisch, zat een half jaar bij de selectie, vijf maal op de bank en zelfs een keer in mogen vallen.” Maar het was geen best jaar voor de Rotterdamse club: “Ik kon goed meekomen met jongens als Fer en Wijnaldum, maar we degradeerden bijna waarna ik gokte op een eredivisieclub waarbij ik wel basis kon spelen.”
Dat pakte dus anders uit, de belangstelling bleef uit en Deventer werd het bijna logische vervolg: “Bij Go Ahead Eagles heb ik het voetballend erg lastig gehad, de eerste divisie destijds was voornamelijk rennen en vliegen en dat is niet mijn kracht, ik moet het van voetbal hebben.” Maar spijt heeft Glenn niet: “Ik zou het niet anders doen, ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt, veel met het Nederlands elftal in zoveel mooie landen gespeeld, tegen spelers die nu op Champions League spelen.”
“Ik kijk er wel naar uit, weer in het blauwe shirt van Helios”, terug op het oude nest dus. Herinneringen komen weer naar boven: “Weet je, mijn buurman is Zemir Mujic, oud teamgenoot uit de jeugd evenals Roy van Bussel die een paar huizen verderop woont. Allen in een team waar mijn vader trainer was.” Kobussen junior is nog niet zover om voetbaltalent te kunnen ontdekken: “Hij is nog jong en we proberen hem vrij te laten in de keuzes, maar stiekem hoop je natuurlijk wel op enige affiniteit met het voetbal. Maar de twee kids kunnen paps nog vaak in het blauw zien spelen de komende tijd op Sportpark Colmschate Zuid.”
