In het seizoen 2016/2017 werd ik trainer van Sportclub en was de opdracht ‘geen laatste worden’.. Het enige wat ik wilde, was kampioen worden en de club voor de eerste keer in de historie in de vierde klasse te laten voetballen. Niet noodzakelijk volgens de club, maar het was het enige wat ik wilde!
Na het bekijken van de ploeg werden er veel gesprekken gevoerd en een selectie gevormd van bestaande en nieuwe spelers: dat seizoen pakten we alle periodes en werden we overtuigend kampioen! Fantastisch voor de club: veel jeugdspelers kregen een kans én grepen die. We maakten het toch maar waar!
Het seizoen 2017/2018 begonnen we met een paar mutaties, maar ook met goede hoop en zeer goed voetbal. Echter we hadden 1 grote vijand: onszelf. Teveel wedstrijden wonnen we niet en we hadden ook wat pech. Hoge ogen konden we dus niet gooien en het werd al gauw duidelijk dat we het moeilijk zouden krijgen.
De spelvreugde werd hierdoor minder, maar ondanks alles bleven we een team. Ook in de maanden daarna werd dat duidelijk toen ik privé veel tegenslagen te verwerken kreeg: o.a. mijn zwager en mijn broer hoorden allebei dat ze kanker hadden en dat het er heel slecht uitzag! Deze tijd ervoer ik dat mijn ploeg en de club een hechte familie werden: ik werd aan alle kanten getroost en bijgestaan.
Het voetbal ging door en dat seizoen hebben we er alles aan gedaan om er in te blijven: helaas maakten we de kansen niet af in de beslissingswedstrijd tegen stadsgenoot IJsselstreek en viel het doek: we moesten weer terug naar de vijfde klasse…
Voor het seizoen 2018/2019 keken we naar wat we nodig hadden en schoven de betere jeugdspelers door. Samen met enkele aanvullingen op de diverse posities kregen we wat we wilden! En ja, het begon weer te draaien. Echter, zoals zo vaak, gaat het leven niet alleen over vreugde, maar ook over verdriet: de vrouw van mijn broer werd ziek en ‘last but not least’ werd bij mijn vriendin Mariska borstkanker geconstateerd.
Ook nu weer voelde ik de warmte van mijn selectiespelers en natuurlijk de club! De zondag erop liet de selectie dit zien door na een doelpunt naar mij toe te komen en me te omhelzen. Hierdoor werden de emoties mij de baas.. Het werd me duidelijk dat dit echte vrienden waren (en zijn) en dat je er altijd van op aan kon ❤️. De wedstrijd erna lieten ze dit opnieuw zien: de selectie liep met een grote bos bloemen en een daverend applaus naar Mariska (die naast de dugout stond) en hiermee staken ze ons weer een hart onder riem.
Dit soort krachten brengt je blijkbaar verder dan alleen voetbalkwaliteiten: dat seizoen werden we opnieuw kampioen. Een voetbaljaar gekenmerkt door vreugde en verdriet!
Dit lopende seizoen begonnen we weer aan een nieuw avontuur in de 4de klasse en we waren er natuurlijk wel op bedacht dat we ten eerste ons moesten handhaven en, daar waar mogelijk, de jeugd wilden inpassen. Gedurende het seizoen moesten er links en rechts wat spelers teleurgesteld worden doordat ze het net niet haalden of soms (niet) juiste beslissingen van mij als trainer hadden te accepteren. Maar dat hoort erbij: ook trainers maken, net als spelers, fouten.
De afgelopen maanden waren er ook goede momenten doordat Mariska hersteld was en mijn zwager en schoonzus ook de strijd tegen die nare ziekte lijken te winnen! Het seizoen gaat met pieken en dalen, maar ik voelde me altijd gesteund door het bestuur en natuurlijk de groep! Sommige wedstrijden hadden we het geluk met ons en sommige andere hadden we veel pech, maar ja dat is voetbal: als je er 1 meer tegen krijgt, verlies je.
In februari kreeg ik een grote klap doordat mijn broer de strijd tegen kanker verloor en dit verlies is erger dan dan welke wedstrijd dan ook: je voelt je machteloos en stuurloos. Je bent je broer kwijt en je weet niet hoe je het moet plaatsen. Toch was ook hier weer de warmte van de mensen om me heen en natuurlijk de steun van mijn spelers/technische staf en de club die mijn broer de laatste eer kwamen bewijzen bij de condoleance! Hartverwarmend waren die momenten en ook vanuit de club waren er de ontelbare telefoontjes en kaartjes met condoleances.
Helaas kunnen we dit seizoen niet meer afmaken door de verschrikkelijke corona die zoveel leed bezorgt bij heel veel mensen. En ja, dan is voetbal maar een klein onderdeel van het leven. Ik wil deze mooie en gemoedelijke club en alle spelers en technische staf (vrienden) enorm bedanken voor hun steun tijdens mijn moeilijke tijd en ik zou tegen een ieder willen zeggen: wees goed voor elkaar en help! Maakt niet uit wat of wie je bent, maar zorg voor de ander! Vreugde en verdriet liggen soms dicht bij elkaar!
